Sezon 2017/2018 Formuły E[1] – czwarty sezon Formuły E. Sezon rozpoczął się 2 grudnia 2017 w Hongkongu, a zakończył się 15 lipca 2018 w Nowym Jorku. Tytuł mistrza świata kierowców zdobył Jean-Éric Vergne z ekipy Techeetah. Tytuł mistrza świata wśród zespołów po raz pierwszy zdobył zespół Audi Sport ABT Schaeffler. Sezon składał się z dwunastu wyścigów.
9 stycznia 2018, koncern ABB został sponsorem tytularnym serii, zmieniając nazwę serii FIA Formula E Championship na ABB FIA Formula E Championship[1].
Sezon 2017/2018 był ostatnim sezonem, w którym zespoły używały samochodu Spark-Renault SRT_01E, gdyż od sezonu 2018/2019 kierowcy będą korzystać z nowego samochodu, który został zaprezentowany 30 stycznia 2018[2].
Edoardo Mortara opuścił ePrix Berlina i ePrix Nowego Jorku, w związku z kolizją terminów wyścigów w serii DTM. Jego miejsce zajął Tom Dillmann[7].
Ma Qinghua na ePrix Paryża zastąpił Lukę Filippiego[15]. Potem, w finałowym wyścigu o ePrix Nowego Jorku zastąpił Olivera Turneya, który złamał palec w treningu przed pierwszym wyścigiem[14].
Zmiany w regulaminie
Maksymalna moc podczas wyścigu została zwiększona z 170kW do 180kW[26].
Punkt za najszybsze okrążenie jest przydzielane kierowcy, który ukończył wyścig w pierwszej dziesiątce. Dzięki temu kierowcy, którzy nie ukończyli lub ukończyli wyścig poza dziesiątką, nie uzyskują punktu za najszybsze okrążenie.
W kalendarzu znalazły się nowe wyścigi: w Santiago, Rzymie i Zurychu. Wyścig w Zurychu jest pierwszym wyścigiem na terenie Szwajcarii od 1955[27].
Pierwotnie w kalendarzu znajdował się wyścig w São Paulo, zaplanowany na 17 marca 2018. Ze względu na prywatyzację Anhembi Park, władze miasta postanowiły przenieść wyścig na sezon 2018/2019[28]. Podczas posiedzenia Światowej Rady Sportów Motorowych FIA postanowiono, że miejsce São Paulo zajmie Punta del Este, gdzie ścigano się w pierwszych dwóch sezonach[29].
Pierwotnie w kalendarzu znajdowała się także podwójna runda w Montrealu, zaplanowana na 28 i 29 lipca 2018. Jednak runda w Kanadzie została odwołana przez nową burmistrz miasta, Valérie Plante, powołując się na rosnące koszty[30]. Pod uwagę brano możliwość przeniesienia wyścigu do Birmingham lub na tor Norisring, ostatecznie jednak porzucono wyścig w Montrealu[31].
Wyścig w Monako nie odbył się w tym sezonie, ze względu na ich organizację co dwa lata.
Ze względu na przebudowę w rejonie Puerto Madero nie odbył się wyścig w Buenos Aires[32]. Do tej pory wyścig w stolicy Argentyny był jedynym wyścigiem, który był organizowany nieprzerwanie od początku serii.
Punkty zostały przyznane dziesięciu najszybszym kierowcom w każdym wyścigu, zdobywcy pole position i kierowcy, który wykonał najszybsze okrążenie, według klucza:
Uwagi: Pogrubienie – PP Kursywa – Najszybsze okrążenie * – FanBoost † – Kierowca, który nie ukończył wyścigu, ale przejechał 90% dystansu wyścigu ¹ – Kierowca, który wykonał najszybsze okrążenie i znalazł się w pierwszej dziesiątce wyścigu
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Daniel Abt, ponieważ d’Ambrosio nie ukończył wyścigu
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Felix Rosenqvist, ponieważ di Grassi ukończył wyścig poza pierwszą dziesiątką
↑Wyścig pierwotnie wygrał Daniel Abt, jednak został zdyskwalifikowany, ponieważ jego silniki i inwertery miały naklejki FIA z kodami kreskowymi, nieodpowiadające kodom zapisanym w technicznym paszporcie bolidu
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Daniel Abt, ponieważ Rosenqvist ukończył wyścig poza pierwszą dziesiątką
