Francesco Dall’Olio

Francesco Dall’Olio

Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1953 Modena
Wzrost	186 cm
Pozycja	rozgrywający
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. 1969–1981 Panini Modena 1981–1983 Casio Milano 1983–1984 Bartolini Bologna 1984–1986 Panini Modena 1986–1987 Acqua Pozzillo Catania 1987–1989 Camst Bologna 1989–1990 Olio Venturi Spoleto 1990–1992 Gabeca Montichiari 1992–1994 Fochi Bologna 1994–1995 Daytona Las Modena
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. 1972–1987  Włochy 243/254
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie brąz Los Angeles 1984 piłka siatkowa (turniej halowy) Mistrzostwa świata srebro Włochy 1978 piłka siatkowa

FrancescoDall’Olio, pseudonim Pupo (ur. 30 grudnia 1953 w Modenie) – włoski siatkarz, medalista igrzysk olimpijskich^[1] i mistrzostw świata, wielokrotny mistrz Włoch oraz trener siatkarski.

Jego syn Andrea, również jest siatkarzem i gra na pozycji rozgrywającego.

Dall'Olio zadebiutował w reprezentacji Włoch 7 czerwca 1972 w przegranym meczu z Czechosłowacją. Wystąpił na igrzyskach olimpijskich 1976 odbywających się w Montrealu, podczas których zagrał we wszystkich spotkaniach. Włosi, którzy przegrali wszystkie mecze zajęli 8. miejsce w swoim pierwszym siatkarskim turnieju olimpijskim. Wywalczył srebro podczas mistrzostw świata 1978 rozgrywanych w jego ojczyźnie. Podczas igrzysk olimpijskich 1980 w Moskwie wystąpił we wszystkich meczach fazy grupowej i wygranym spotkaniu o 9. miejsce Libią. Reprezentował Włochy na igrzyskach olimpijskich 1984 w Los Angeles. Zagrał w jednym z czterech meczów fazy grupowej, półfinale i zwycięskim pojedynku o brąz z Kanadą. W drużynie narodowej do 1987 rozegrał 243 lub 254 meczów^[2][3][4].

Mistrzostwa Świata:

• 1978

Igrzyska Olimpijskie:

• 1984

Był zawodnikiem włoskich klubów Panini/Daytona Las Modena (1969–1981, 1984–1986, 1994–1995), Casio Milano (1981–1983), Zinella Volley Bologna występującego pod nazwami Bartolini, Camst i Fochi Bologna (1983–1984, 1987–1989, 1992–1994), Acqua Pozzillo Catania (1986–1987), Olio Venturi Spoleto (1989–1990) i Gabeca Montichiari (1990–1992). Zdobył mistrzostwo Włoch sześciokrotnie w latach 1970, 1972, 1974, 1976, 1986 i 1995 oraz sześciokrotnie triumfował w pucharze Włoch w 1979, 1980 1984, 1985, 1986 i 1995. Zwyciężał w Pucharze Europy Zdobywców Pucharów w 1980, 1986, 1991, 1992 i 1995 oraz w Pucharze CEV w 1985^[4].

Liga włoska:

• 1970, 1972, 1974, 1976, 1986, 1995
• 1971, 1979, 1981, 1985

Puchar Włoch:

• 1979, 1980 1984, 1985, 1986, 1995

Puchar Europy Zdobywców Pucharów:

• 1980, 1986, 1991, 1992, 1995
• 1988, 1989

Puchar CEV:

• 1985

Superpuchar Europy:

• 1987, 1991

Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener. Pełnił tę funkcję w klubach A.S. Pinuccio Capurso Volley i Volley Ferrara. W sezonie 1997/1998 z Casą Unibon Modena zdobył superpuchar Włoch, Puchar Włoch i Puchar Europy Mistrzów Klubowych. Następnie był trenerem m.in. zespołów Pallavolo Parma, 4Torri Ferrara, Copra Berni Piacenza, RPA-Luigibacchi.It Perugia i Sisley Treviso. W 2015 został asystentem trenera kobiecej reprezentacji Włoch, a w 2017 trenerem Volley Tricolore Reggio Emilia^[2].

Superpuchar Włoch:

• 1997

Superpuchar Europy:

• 1997

Puchar Włoch:

• 1998

Puchar Europy Mistrzów Klubowych:

• 1998

Puchar Top Teams:

• 2006

Puchar CEV:

• 2007

Liga włoska:

• 2007