|
Francesco Santori
Francesco Antonio Santori, znany też jako Anton Santori OFM (ur. 16 września 1819 w Santa Caterina Albanese, zm. 7 września 1894 w San Giacomo di Cerzeto[1][2]) – włoski pisarz, poeta i duchowny katolicki, pochodzenia arboreskiego. ŻyciorysPochodził z prowincji Cosenza[1]. Od roku 1835 uczył się w seminarium duchownym, a w 1842 wstąpił do zakonu franciszkanów, gdzie przyjął imię Antonio i pełnił posługę w klasztorze w San Marco Argentano[1][2]. W 1855 próbował założyć klasztor w miejscowości Lattarico, ale po niepowodzeniu tego przedsięwzięcia porzucił zakon[1]. Przeniósł się do Santa Caterina Albanese, gdzie pracował jako nauczyciel, a także jako sprzedawca wykonywanych przez siebie przędzarek[1]. W 1885 objął posadę proboszcza w San Giacomo di Cerzeto, gdzie spędził ostatnie lata życia[1]. TwórczośćPierwszy utwór poetycki - poemat liryczny opowiadający o pięknie natury Canzoniere albanese (Śpiewnik albański) Santori napisał w wieku 20 lat. Santori pisał utwory poetyckie, opowiadania, sztuki teatralne[1]. Był autorem gramatyki języka albańskiego, napisanej wierszem[1]. Pracując w klasztorze pisał głównie dzieła o tematyce religijnej, ale także utwory polityczne. W 1848 ukazał się w Neapolu dwujęzyczny poemat Santoriego Il prigionero politico (Więzień polityczny), nawiązujący do wydarzeń Wiosny Ludów we Włoszech. W 1887 ukazało się najbardziej znane dzieło Santoriego - dramat teatralny Emira, w języku albańskim (prawdopodobnie pierwszy tego rodzaju utwór napisany po albańsku[1]). Tłumaczył na język albański bajki Ezopa[1]. Edycję całości zachowanych dzieł Santoriego przygotował lingwista Francesco Altimari z Uniwersytetu Kalabrii w 200 rocznicę urodzin Santoriego[3]. Dzieła wydane drukiem
Przypisy
Bibliografia |
||||||||||||||
