|
Franciszek Fenikowski
Franciszek Jan Fenikowski (ur. 15 maja 1922 w Poznaniu[1], zm. 15 listopada 1982 w Warszawie) – polski poeta, prozaik, reportażysta, autor popularnych powieści historycznych, legend i baśni regionalnych[2]. ŻyciorysUrodził się 15 maja 1922 roku w Poznaniu w rodzinie profesora gimnazjum, doktora filologii klasycznej[3] Kazimierza Mariana Fenikowskiego (ur. 1896) i nauczycielki Zofii z domu Buczyńskiej primo voto Malkowskiej (ur. 1901)[1]. W czasie II wojny światowej pracował m.in. jako robotnik, kreślarz, mierniczy i biuralista[4]. Po zakończeniu wojny zdał maturę i podjął studia. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim. Debiutował w 1945 roku na łamach dwutygodnika "Życie Literackie"[4] (w Poznaniu) jako poeta. 1956–1957 publikował w tygodniku "Ziemia i Morze". W latach 1948–1980 mieszkał na Wybrzeżu Gdańskim i praktycznie cała jego twórczość literacka pochodzi z tego okresu. W latach 1948–1955 zatrudniony był jako dziennikarz w "Dzienniku Bałtyckim", ale już od 1955 r. z powodu stanu zdrowia (choroba serca) był na rencie. W tym właśnie okresie zintensyfikował działalność twórczą[5]. W latach 1953–1957 był prezesem gdańskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Był też w tym okresie radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Po początkowym, krótkim okresie poddania się socrealizmowi (Zakręt Pięciu Gwizdków) twórczość prozatorską związał z morzem, większość jego powieści ma tematykę historyczno-marynistyczną. Popularność zdobyła wznawiana trylogia Kaper z "Morskiego Psa", Baszta Trzech Koron, Smok króla Augusta. Tworzył zbiory bajek i legend, zazwyczaj związanych z Kaszubami i morzem, Gdańskiem (Okręt w herbie, Gdańska szkatułka) czy Toruniem (Piernikowe miasto). Regularnie publikował też tomiki wierszy[5]. Poza tworzeniem własnych dzieł wspomagał kaszubskiego pisarza Augustyna Necla, który zaczął tworzyć jako amator bez wykształcenia w wieku około 50 lat. Fenikowski propagował jego twórczość oraz pomagał Neclowi, poprawiając redakcyjnie jego teksty. Ostatnie lata życia Fenikowski spędził w Warszawie, gdzie zmarł 15 listopada 1982 roku. Został pochowany na cmentarzu parafii św. Katarzyny na Służewcu w Warszawie[3]. Jego spuścizna literacka trafiła do Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie[6]. Nagrody
Twórczość[8]Powieści
Wiersze
Opowiadania i zbiory opowiadań
Bajki i legendy
Twórczość dla dzieci
Reportaże i eseje
Życie prywatneBył dwukrotnie żonaty, po raz pierwszy w latach 1949-1953 z Teresą Zagórowską (małżeństwo zakończone rozwodem). Później związany był przez pewien czas z pisarką Różą Ostrowską (dedykował jej swoje wiersze), po niej z historyczką sztuki Teresą Sierant, ale ostatecznie dopiero w 1976 roku ożenił się z Ireną z Hozakowskich Orzechowską, którą poznał przez telefon[3]. Po ślubie z nią przeprowadził się do Warszawy. Po śmierci pisarza wdowa po nim doprowadziła do wydania niektórych nieznanych jego utworów[4][5]. Przypisy
Bibliografia
|
