Franciszek Maserak

Franciszek Maserak

starszy marynarz
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1897 Biskupice
Data i miejsce śmierci	22 marca 1968 Zielona Góra
Przebieg służby
Lata służby	1916–1921
Siły zbrojne	Kaiserliche Marine  Marynarka Wojenna (II RP)
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej Flotylla Wiślana
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Późniejsza praca	Polskie Koleje Państwowe
Odznaczenia

Franciszek Maserak (ur. 29 lipca 1897 w Biskupicach, zm. 22 marca 1968 w Zielonej Górze) – marynarz armii niemieckiej, żołnierz armii wielkopolskiej i starszy marynarz Marynarki Wojennej (II RP), uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Antoniego i Jadwigi z d. Nowaczyk^[1]. Absolwent szkoły powszechnej. Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Zmobilizowany w styczniu 1916 do marynarki Cesarstwa Niemieckiego. Zwolniony w lutym 1919. Następnie internowany w obozie Havelberg, z którego zbiegł. Od 13 czerwca 1919 brał udział w powstaniu wielkopolskim w szeregach kompanii sanitarnej w Poznaniu. Od marca 1920 marynarz w Flotylli Pińskiej walczył aż do Łojewa nad Dnieprem. Odesłany do Modlina z powodu choroby. Następnie w Flotylli Wiślanej na statku „Stefan Batory”, na którym walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej.

Szczególnie zasłużył się 18 sierpnia 1920 pod Płockiem, kiedy „podczas ostrzeliwania jednostki przez artylerię bolszewicką został ranny, trwał jednak na stanowisku przy armacie. Po otrzymaniu rozkazu opuszczenia statku, zdjął celownik i zamek z obsługiwanej armaty i wyniósł na ląd. /.../ wyniósł z wody ciężko rannego marynarza Skrzypczaka i doniósł go do punktu opatrunkowego”^[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Służył też na statku „Warneńczyk”. Zwolniony z wojska 27 października 1921. Następnie wyjechał do Francji w poszukiwaniu pracy. Wrócił do Polski w 1934. Pracował w PKP aż do wybuchu wojny.

W czasie kampanii wrześniowej brał udział w walkach nad Bzurą i obronie Warszawy. Po zakończeniu walk wrócił do Poznania. Podczas okupacji niemieckiej brał udział w akcjach sabotażowych. Po 1945 pracował w Zielonej Górze, jako zastępca komendanta Służby Ochrony Kolei. Zmarł w Zielonej Górze, został pochowany na cmentarzu w Poznaniu.

Żonaty z Marianną Górską. Mieli troje dzieci^[2].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4179^[2]

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.