|
Franciszek Szymkowiak
Franciszek Szymkowiak (ur. 16 grudnia 1894 we wsi Góra w Wielkopolsce, zm. 13 kwietnia 1940 w Kalininie na terenie ZSRR) – żołnierz, powstaniec wielkopolski i śląski, przodownik Policji Województwa Śląskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. ŻyciorysFranciszek urodził się jako syn Józefa i Agnieszki z domu Augustyniak. W latach 1914–1918 walczył w armii niemieckiej, a w 1918 brał udział w powstaniu wielkopolskim. W latach 1919–1920 uczestniczył w walkach polsko-ukraińskich i w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 walczył po polskiej stronie w III powstaniu śląskim[1]. Od września 1922 pracował jako funkcjonariusz Policji Województwa Śląskiego, m.in. w komendzie miejskiej w Katowicach i w katowickiej komendzie powiatowej[1]. Od 1 czerwca 1923 jako starszy posterunkowy. W 1934 otrzymał Odznakę Pamiątkową Policji Województwa Śląskiego[2]. W 1939 brał udział w obronie Katowic, m.in. w walkach w rejonie dzisiejszej ul. Warszawskiej. Ewakuowany 3 września 1939 w kierunku wschodnim[1][3]. Aresztowany przez NKWD, osadzony w Ostaszkowie, zamordowany 13 kwietnia 1940 w Kalininie (obecnie Twer)[1]. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Odznaczenia i upamiętnienieW 1928 otrzymał Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości 1918–1928. Otrzymał również Medal Niepodległości, Brązowy Krzyż Zasługi oraz Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi pierwszej klasy. Posiadał także odznaki: Odznakę Pamiątkową „Powstańca Broni”, Odznakę Honorową „Orlęta” i Odznakę Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich[4]. W 1991 został odznaczony pośmiertnie Medalem Za Udział w Wojnie Obronnej[4]. W 2007 awansowany pośmiertnie przez prezydenta RP do stopnia aspiranta, a w 2009 odznaczony Krzyżem Zasługi za Dzielność[4]. W listopadzie 2017 jego imieniem nazwano skwer w Katowicach, w dzielnicy Brynów (skwer w rejonie skrzyżowania ul. Alfonsa Zgrzebnioka i ul. Tadeusza Kościuszki)[5][4]. Przypisy
|
||||||||||||||||||
