|
Frederick Becton
Frederick Julian Becton (ur. 15 maja 1908 w Des Arc, zm. 24[1][2] lub 25[3][4][5] grudnia 1995 w Wynnewood w stanie Pensylwania) – kontradmirał United States Navy, dowódca niszczyciela USS „Laffey” podczas zmasowanego ataku kamikaze w trakcie II wojny światowej[1][3]. Wczesne życieUrodził się w Des Arc w stanie Arkansas. Jego rodzicami byli John E. i Rubby z d. Brown Bectonowie[6]. Uczęszczał do Hot Springs High School. Służba w marynarcePrzed wojnąUkończył United States Naval Academy w 1931 i otrzymał stopień chorążego 4 czerwca tego samego roku. Dokładnie trzy lata później otrzymał awans na młodszego porucznika, a 1 lipca 1939 na porucznika[6]. Służył na pancernikach USS „Texas” i USS „Arkansas”, następnie na niszczycielach USS „Preston”, i USS „Breckinridge”, na kanonierce USS „Guam”, i ponownie na niszczycielach USS „Pope” i USS „Gleaves”. II wojna światowaKiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej, służył jako pierwszy oficer na niszczycielu USS „Aaron Ward”. Został awansowany na komandora podporucznika 15 czerwca 1942. 7 kwietnia 1943, jako dowódca USS „Aaron Ward”, eskortował trzy LCT na wyspę Savo. Kiedy podpływali do portu w Tulagi, otrzymał rozkaz pomocy LST-449 niedaleko Togoma Point na Guadalcanalu[7]. Podczas eskortowania LST-449, USS „Aaron Ward” został zaatakowany przez trzy bombowce Aichi D3A, a potem przez trzy kolejne bombowce[7]. Niszczyciel został poważnie uszkodzony i zatonął tego samego dnia wieczorem. Zginęło 20. marynarzy, 59. odniosło rany, a 7. uznano za zaginionych. Becton otrzymał swoją pierwszą Srebrną Gwiazdę za swoją służbę podczas operacji nocnych na Wyspach Salomona w lipcu i sierpniu 1943[5]. 1 listopada otrzymał rangę komandora porucznika. Dowodził niszczycielem USS „Laffey” podczas inwazji w Normandii 6 czerwca 1944. Jego okręt został trafiony 8-calowym pociskiem, który jednak nie wybuchł[8]. 12 czerwca niszczyciel rozbił atak niemieckich kutrów torpedowych, a 25 czerwca ostrzelał Cherbourg. Becton otrzymał drugą Srebrną Gwiazdę za swoją służbę w czerwcu[5]. Następnie został przeniesiony z powrotem na Pacyfik. Trzecią Srebrną Gwiazdę otrzymał za pomoc w lądowaniu w Zatoce Omroc 77 Dywizji Piechoty na Filipinach 7 grudnia 1944[5][7]. Czwartą otrzymał za wejście do zatoki Lingayen podczas pierwszych walk o Luzon w styczniu 1945[5]. 16 kwietnia USS „Laffey” został zaatakowany przez 22.[1][4] lub 30[5]kamikaze oraz bombowiec. Podczas trwającej 79 minut walki niszczyciel został trafiony przez pięciu[1], sześciu[4] lub dziesięciu[7] kamikaze oraz dwie bomby. Becton jednak odmówił opuszczenia oktętu, za co został odznaczony Krzyżem Marynarki[5]. Statek musiał zostać odholowany do Seattle. Po wojnie1 stycznia 1951 został awansowany do rangi komandora. Kontradmirałem został 1 grudnia 1959[6]. W 1966 przeszedł na emeryturę i przeprowadził się z żoną, Elżbietą, do Wynnewood w Pensylwanii. Napisał książkę o USS „Laffey”, zatytułowaną The Ship That Would Not Die (Statek, który nie zginie), która została opublikowana przez Prentice Hall w 1980[3]. ŚmierćZmarł w 1995 w wieku 87. lat w swoim domu w Wynnewood. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||
