FujarkaFujarka[1], fujara[2] (gwarowo[3]: fulara, fuira, fujera; inne staropolskie nazwy to: dudka, dutka, piszczałka) – ludowy instrument muzyczny z grupy aerofonów, fujarki były wykonywane z kory wierzby lub łoziny (salix cinerea)[2] i należą do najstarszych instrumentów muzycznych. Spotykane są różne wersje, m.in. „z otworami bocznymi lub bez otworów”[1]. Ta druga wersja może być podobna do skandynawskiego „fletu z wierzby” (ang. willow flute). Tradycyjne dawne wiejskie fujary czy fujarki robione były wyłącznie z wierzby[4], na wiosnę, gdy kora wierzbowa była świeża i elastyczna „uliniano”[2] paski tejże kory, rolowano je („kręcono”)[2], by uzyskać dłuższą lub krótszą tubkę rezonansową, następnie tworzono rodzaj wierzbowego ustnika „buczkę”. Cytat z tłumaczenia z roku 1774 księdza Ignacego Nagurczewskiego Bukolików Wergiliusza[2]:
Muzycy wykorzystujący muzykę fujarową (fujarkową)
Współcześnie spotykane modyfikacjeZobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
|