|
Galileo Ferraris (1913)
Galileo Ferraris – włoski okręt podwodny z początku XX wieku, jedna z dwóch jednostek typu Pullino. Okręt został zwodowany 9 listopada 1913 roku w Arsenale La Spezia, a w skład Regia Marina został wcielony 5 grudnia 1914 roku. „Galileo Ferraris” pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, biorąc udział w I wojnie światowej. 27 listopada 1917 roku jednostka weszła na mieliznę u ujścia Padu i została podniesiona w styczniu 1918 roku, jednak nie weszła już do służby i skreślono ją z listy floty 15 grudnia 1919 roku. Projekt i budowaJednostki typu Pullino zostały zaprojektowane przez inż. majora korpusu inżynierów okrętowych, Virginia Cavalliniego[1][2]. Okręty charakteryzowały się konstrukcją dwukadłubową z dwoma kadłubami o jednakowej odporności na działanie ciśnienia hydrostatycznego[2][3]. W kadłubie wewnętrznym o przekroju kołowym mieściły się pomieszczenia mieszkalne, centrala i maszynownia[3]. Przestrzeń pomiędzy kadłubami zajmowały rozmieszczone w czterech przedziałach akumulatory, podzielone na cztery części dno podwójne, zbiorniki balastowe oraz paliwa[3]. Kadłub zewnętrzny o wrzecionowatym kształcie miał średnicę w przybliżeniu o jedną trzecią większą od średnicy kadłuba wewnętrznego i był do niego styczny na górze[3]. Okręty otrzymały wzmocnione w stosunku do wcześniejszych włoskich konstrukcji uzbrojenie torpedowe oraz, jako pierwsze włoskie okręty podwodne, działa pokładowe[1][2]. Zwiększona wytrzymałość kadłuba pozwalała też na osiąganie większej w stosunku do poprzedników głębokości zanurzenia wynoszącej 50 metrów[1][4]. „Galileo Ferraris” zbudowany został w Arsenale La Spezia[5][6]. Stępkę okrętu położono 2 czerwca 1912 roku, a zwodowany został 9 listopada 1913 roku[5][6]. Jednostka otrzymała nazwę na cześć piemonckiego naukowca Galileo Ferrarisa, odkrywcy m.in. wirującego pola magnetycznego i wynalazcy silnika asynchronicznego[7]. Był pierwszym okrętem noszącym tę nazwę we włoskiej flocie[6]. Dane taktyczno-techniczne„Galileo Ferraris” był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym[1][4]. Długość całkowita wynosiła 42,3 metra, szerokość 4,17 metra i zanurzenie 3,96 metra[6]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 355 ton, a w zanurzeniu 405 ton[6][8][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne FIAT o łącznej mocy 1460 KM[5][6]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano o łącznej mocy 520 KM[5][6]. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 14 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu[6][8][b]. Zasięg wynosił 2700 Mm przy prędkości 8 węzłów w położeniu nawodnym oraz 170 Mm przy prędkości 2,5 węzła w zanurzeniu (lub 600 Mm przy prędkości 14 węzłów w położeniu nawodnym oraz 25 Mm przy prędkości 10 węzłów w zanurzeniu)[6]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[1][6]. Okręt wyposażony był w cztery stałe wyrzutnie torpedowe kalibru 450 mm, po dwie na dziobie i rufie oraz dwie zewnętrzne zainstalowane na pokładzie jednostki, z łącznym zapasem ośmiu torped[1][6]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły: pojedyncze działo kalibru 57 mm Hotchkiss M1886 L/40 oraz pojedyncze działo kalibru 37 mm Hotchkiss M1890 L/25[1][4][c] Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 17 podoficerów i marynarzy[5][6]. Służba„Galileo Ferraris” został wcielony do służby w Regia Marina 5 grudnia 1914 roku[5][6]. Po zakończeniu przeprowadzonych w pobliżu bazy La Spezia testów „Galileo Ferraris” wraz z bliźniaczym okrętem „Giacinto Pullino” weszły w skład 3. eskadry (wł. Squadriglia) okrętów podwodnych w Tarencie[3][7]. 24 maja 1915 roku, w momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej, okrętem dowodził kpt. mar. (wł. tenente di vascello) Giuseppe Battaglia[7]. Jednostka wchodziła wówczas w skład 3. eskadry okrętów podwodnych w Brindisi (którą tworzyły także „Nautilus”, „Nereide” i „Velella”)[9][10]. Do 1917 roku załoga okrętu uczestniczyła w 17 ofensywnych rejsach bojowych u wybrzeży przeciwnika na wodach południowego Adriatyku[7]. W 1917 roku „Galileo Ferraris” pod dowództwem kpt. mar. Luigiego Montelli został przeniesiony do 2. eskadry okrętów podwodnych w Wenecji, przeprowadzając stamtąd 18 patroli u wybrzeży Dalmacji[7]. Podczas powrotu z jednego z nich, 27 listopada 1917 roku w warunkach sztormowych jednostka weszła na mieliznę u ujścia Padu (w odległości około 2 Mm od Po di Primaro)[5][7]. Po pięćdziesięciu dniach intensywnej pracy, 16 stycznia 1918 roku, dzięki pomocy pogłębiarki „Eridano” oraz holowników „Fiumicino” i „Garibaldino”, osłanianych przez torpedowce 46OS i 48OS, został podniesiony i odholowany do Porto Corsini[5][7]. 2 lutego 1918 roku okręt odholowano do bazy w La Spezia i tam pozostawiono z powodu nieopłacalności remontu[5][7]. Ostatecznie okręt został skreślony z listy floty 15 grudnia 1919 roku[5][6]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
