Granatnik Carl Gustaf

Carl Gustaf^[1][2]

Carl Gustaf
Państwo	Szwecja
Producent	Saab Bofors Dynamics
Rodzaj	działo bezodrzutowe, granatnik przeciwpancerny
Obsługa	1 lub 2 osoby
Historia
Prototypy	1946 (M1), 1964 (M2), 1991 (M3), 2014 (M4)
Produkcja	1948 –
Dane techniczne
Kaliber	84 mm
Nabój	84×246 mm R
Wymiary
Długość	1,13 m (M2; w położeniu bojowym) 1,065 m (M3; w położeniu bojowym) ok. 1 m (M4; w położeniu bojowym)
Masa
broni	14,2 kg (M2; rozładowany) 8,5 kg (M3; rozładowany) 6,7 kg (M4; rozładowany)
podstawy	0,8 kg (M2) 0,5 kg (M3)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	310 m/s (ppanc. HEAT-551)
Szybkostrzelność praktyczna	6 strz./min
Zasięg skuteczny	ok. 450 m (do wozów bojowych)
Przebijalność pancerza	400 mm (ppanc. HEAT-551)
Multimedia w Wikimedia Commons

Carl Gustaf – szwedzkie gwintowane działo bezodrzutowe kalibru 84 mm, produkowane przez Saab Bofors Dynamics, klasyfikowane również jako średni granatnik przeciwpancerny. Pierwszy prototyp granatnika Carl Gustaf powstał w 1946.

Granatnik działa na zasadzie działa bezodrzutowego. Ładowany jest odtylcowo, zamek jest otwierany na bok. Pocisk w czasie lotu jest stabilizowany dzięki gwintowanej lufie^[3].

Do broni przeznaczona jest amunicja w pięciu rodzajach: kumulacyjna (typu HEAT-551), przeciwpancerno-odłamkowa (typu HEDP-502), odłamkowo-burząca (typu HE-441B), oświetlająca (typu 545) i dymna (typu 469B). Prowadzone są próby pocisku ppanc kierowanego półaktywnie wiązką światła laserowego^[4].

Granatnik mimo wiekowej konstrukcji jest z powodzeniem używany do dnia dzisiejszego przez siły zbrojne wielu państw świata.

•  Australia^[5]
•  Austria^[6]
•  Belgia^[5]
•  Dania^[6]
•  Estonia^[7]
•  Grecja: Ellenikόs Stratόs^[8]
•  Holandia^[6]
•  Indonezja: Komando Pasukan Katak oraz Komando Pasukan Khusus^[9]
•  Irlandia^[6]
•  Kanada^[5]
•  Litwa^[10]
•  Niemcy^[6]
•  Norwegia^[6]
•  Polska: JW Agat, JW Formoza, JW Grom, JW Komandosów, dawniej Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe^[11][12].
•  Stany Zjednoczone: jednostki wojskowe podległe USSOCOM, United States Army Rangers
•  Słowacja: We wrześniu 2015 zamówiono najnowszą wersję Carl-Gustaf M4^[13][14].
•  Szwecja^[6]
•  Wielka Brytania^[6]

27 granatników Carl Gustaf M2 posiadały Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe, a po ich rozformowaniu przekazane Wojskom Aeromobilnym (25 BKP, 6 BDSz), broń tych sił była zmagazynowana (stan na 2017 rok)^[15]. Wojska Specjalne są największym użytkownikiem w SZ RP^[15].

• Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 60-63. ISBN 83-86776-25-0.
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 46. ISBN 83-86028-01-7.