Gubernia jelizawietpolska
Gubernia jelizawietpolska (ros. Елизаветпольская губерния) – jednostka administracyjna Imperium Rosyjskiego na Kaukazie, utworzona ukazem Aleksandra II w 1868. Stolicą guberni był Jelizawietpol. Wchodziła w skład Namiestnictwa Kaukaskiego. Istniała do 1918. Gubernia była położona we wschodniej części Kaukazu Południowego pomiędzy 38°50′ a 41 1/2° długości geograficznej północnej i 44°21′ a 48°21′ szerokości geograficznej wschodniej. Graniczyła od północy z gubernią tyfliską, okręgiem zakatalskim i obwodem dagestańskim, od wschodu z gubernią bakijską, na zachodzie z gubernią tyfliską i gubernią erywańską, na południu z Persją, od której oddzielała ją rzeka Araks, stanowiąca granicę państwową Imperium Rosyjskiego. Powierzchnia guberni wynosiła w 1897 – 44 136 km² (38 782,5 wiorst ²). Gubernia w początkach XX wieku była podzielona na 8 ujezdów. DemografiaLudność, według spisu powszechnego 1897 – 878 415 osób – Azerów (60,8%), Ormian (33,3%), Lezginów (1,7%), Rosjan (1,6%), Białorusinów, Niemców, Kurdów, Tatów i Udynów. Ludność w ujezdach według deklarowanej narodowości 1897[1]
Po przewrocie bolszewickim w Rosji i rozpędzeniu Konstytuanty Rosji przez bolszewików, Sejm Zakaukaski proklamował 10 lutego 1918 powstanie Zakaukaskiej Demokratycznej Republiki Federacyjnej, w której skład weszła gubernia jelizawietpolska. Od 28 maja 1918 Demokratyczna Republika Azerbejdżanu. Po podboju Azerbejdżanu przez Armię Czerwoną w Azerbejdżańskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej (od 28 kwietnia 1920), w tym w latach 1922–1936 w składzie Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej – republiki związkowej ZSRR, w latach 1936–1991 samodzielna republika związkowa ZSRR. Od 1991 niepodległy Azerbejdżan. Region Górskiego Karabachu (z Szuszą i Stepanakertem) jest nieuznanym międzynarodowo quasi-państwem kontrolowanym przez miejscowych Ormian wspieranych przez Armenię. PrzypisyBibliografia
|