|
Gustaw Auscaler
Gustaw Auscaler (ur. 31 maja 1917 w Warszawie, zm. 10 listopada 1965 w Izraelu) – polski prawnik-karnista pochodzenia żydowskiego, działacz komunistyczny, w okresie stalinizmu sędzia Sądu Najwyższego oraz rektor Wyższej Szkoły Prawniczej im. Teodora Duracza. ŻyciorysNależał do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski[1]. W czerwcu 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. Od 1947 do 1948 był członkiem Komitetu Miejskiego PPR w Bielsku-Białej (wchodził też w skład egzekutywy tego komitetu)[1]. W 1947 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego[1]. W grudniu 1948 został skierowany przez KC PPR do pracy w prokuraturze[1]. Od 1948 do 1949 był wiceprokuratorem Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie, a jednocześnie I sekretarzem POP PZPR przy Sądzie Apelacyjnym w Krakowie[1]. W okresie tym przewodniczył także oddziałowi Zrzeszenia Prawników Polskich w tym mieście[1]. Od października 1949 do września 1950 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Departamentu Nadzoru Prokuratorskiego w Ministerstwie Sprawiedliwości[1]. W 1949 został lektorem Komitetu Warszawskiego, a od 1951 był lektorem KC PZPR[1]. Od 1950 do 1951 był dyrektorem Departamentu II w Prokuraturze Generalnej. W lutym 1951 został sędzią Sądu Najwyższego[1], w którym zasiadał do 1954[2]. Był jednym z trzech sędziów orzekających SN (prócz niego Emil Merz i Igor Andrejew), którzy 20 października 1952 na posiedzeniu odbywającym się w trybie tajnym zatwierdził wyrok kary śmierci na gen. bryg. Augusta Emila Fieldorfa[3][4]. Od 1951 do 1954 był rektorem Wyższej Szkoły Prawniczej im. Teodora Duracza[2], działającej następnie jako Ośrodek Doskonalenia Kadr Sędziowskich i Prokuratorskich. Od 1953 do 1956 pracował jako docent w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk[2]. W 1954 uzyskał stopień doktora nauk prawnych[2]. W tym samym roku został pracownikiem naukowym Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR[2]. W 1957 został wykluczony z PZPR[1]. W grudniu tego samego roku wyjechał wraz z rodziną do Izraela, gdzie zmienił imię na Szmuel[5]. Pracował następnie jako prokurator rejonowy w Tel Awiwie[5]. Publikacje
Odznaczenia i orderyPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||
