Główny Instytut Fizyki TechnicznejGłówny Instytut Fizyki Technicznej – jednostka organizacyjna Ministra Przemysłu Ciężkiego, istniejące w latach 1949–1951, powołana z zadaniem prowadzenie prac naukowo-badawczych w dziedzinie fizyki technicznej, mających na celu rozwój produkcji przemysłowej. Powołanie instytutuNa podstawie zarządzenia Ministra Przemysłu Ciężkiego z 1949 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Skarbu i Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego o utworzeniu Głównego Instytutu Fizyki Technicznej ustanowiono Instytut[1]. Zwierzchni nadzór nad Głównym Instytutem sprawował Minister Przemysłu Ciężkiego. Władze InstytutuWładzami Głównego Instytutu były: dyrekcja i Rada Naukowa. Organem zarządzającym Instytutu była dyrekcja, powoływana i zwalniana przez Ministra Przemysłu Ciężkiego i składająca się z dyrektora naczelnego, reprezentującego dyrekcję samodzielnie oraz z podległych mu trzech dyrektorów. Do ważności zobowiązań zaciąganych przez Instytut wymagane było współdziałanie dwóch członków dyrekcji łącznie. Rada NaukowaRada Naukowa składała się z członków powoływanych i odwoływanych przez Ministra Przemysłu Ciężkiego. Sprawowała ona bezpośredni nadzór nad działalnością Instytutu oraz wykonywała czynności określone w statucie. Gospodarka finansowaGospodarka finansowa Instytutu oparta była na zatwierdzanych budżetach rocznych. Wpływy składały się z:
Zniesienie InstytutuNa podstawie zarządzenie Ministra Szkół Wyższych i Nauki oraz Ministra Przemysłu Ciężkiego z 1951 r. w sprawie zaprzestania działalności przez Główny Instytut Fizyki Technicznej zlikwidowano Instytut, natomiast główne składniki majątku przekazano Uniwersytetowi Jagiellońskiemu i Politechnice Warszawskiej[2]. Przypisy
|