|
Heino Eller
 Heino Eller (ur. 7 marca 1887 w Tartu, zm. 16 czerwca 1970 w Tallinnie)[1][2] – estoński kompozytor i pedagog. ŻyciorysStudiował w Konserwatorium Petersburskim w latach 1913–1915 oraz 1919–1920 w klasie skrzypiec E. Krügera i kompozycji Jāzepsa Vītolsa[1][2] oraz pod kierunkiem Wasilija Kalafatiego, Maksimiliana Sztajnberga i Michaiła Czernowa[3]. W latach 1920–1940 wykładał teorię muzyki i kompozycję w wyższej szkole muzycznej w Tartu, kładąc podwaliny pod miejscową szkołę kompozycji, która miała wpływ na muzykę estońską w pierwszej połowie XX wieku[3]. W latach 1940–1970 wykładał w Konserwatorium w Tallinnie[1][2]. Kilku jego studentów kompozycji osiągnęło międzynarodowe uznanie, w tym Eduard Tubin, Arvo Pärt, Alfred Karindi, Lepo Sumera, Olav Roots i Karl Leichter[4][3]. Eller jest jednym z pierwszych przedstawicieli estońskiej muzyki symfonicznej i kameralnej[1]. Jego kompozycje łączą charakterystyczne cechy stylistyki z początku XX wieku z klasycznymi zasadami formalnymi i elementami estońskiej muzyki ludowej. Nie porzucił tonalości, ale wzbogacił ją o nietradycyjne idiomy i struktury, osiągając styl zbliżony do impresjonizmu[4]. Jego wczesne kompozycje wykazują wpływ Griega, Debussy’ego i Skriabina i wyznaczają początek nowego rozwoju muzyki estońskiej[2]. W 1957 Eller otrzymał tytuł Ludowego Artysty Estońskiej SRR[1], a w 1967 Ludowego Artysty ZSRR[3]. Odznaczony Orderem Lenina (1965)[3]. Kompozycje(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
oraz utwory chóralne, opracowania pieśni ludowych Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||
