Henryk Budziński

Henryk Budziński

Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1904 Bobryk
Data i miejsce śmierci	18 marca 1983 Gdańsk
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Los Angeles 1932 wioślarstwo (dwójka bez sternika) Mistrzostwa Europy złoto Liège 1930 dwójka bez sternika srebro Bydgoszcz 1929 dwójka bez sternika srebro Paryż 1931 czwórka bez sternika
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Budziński (ur. 29 listopada 1904 w Bobryku k. Stanisławowa, zm. 18 marca 1983 w Gdańsku) – polski wioślarz, medalista olimpijski. Mierzył 170 cm i ważył nieco ponad 60 kg. Tak niski wzrost i waga wyczynowego wioślarza była w czasach przed wprowadzeniem wagi lekkiej zjawiskiem niespotykanym (w sporcie tym wzrost i zasięg ramion dają ogromną przewagę, a i waga jest bardzo istotna)^[1][2].

Urodził się w Bobryku k. Stanisławowa, był synem Edwarda i Stanisławy z Kamińskich^[3]. Podczas rewolucji październikowej ewakuował się w okolice Kujbyszewa. Ukończył tam szkołę techniczną. W styczniu 1923 powrócił do Polski, osiadł w Poznaniu, gdzie pracował jako technik budowlany. W 1926 r. rozpoczął uprawianie żeglarstwa. Przez całą karierę zawodniczą reprezentował barwy KW 04 Poznań. Startował w kilku konkurencjach wioślarskich, ale największe sukcesy odniósł w dwójkach bez sternika, w osadzie z Janem Krenzem-Mikołajczakiem. Rzem zdobyli srebrny medal na ME w Bydgoszczy (1929) oraz złoty na ME w Liège (1930)^[4]. Zdobyli również brązowy medal podczas igrzysk olimpijskich w Los Angeles (1932)^[5]. Ponadto wywalczył srebro w czwórkach bez sternika na ME w Paryżu (1931), partnerzy: Jan Krenz-Mikołajczak, Zbigniew Kasprzak, Kazimierz Nowakowski^[6]. Podczas mistrzostw Europy Budapeszcie (1933) polska czwórka bez sternika z Budzińskim odpadła w repesażach.

Budziński był osiem razy mistrzem Polski:

• dwójki bez sternika: 1929, 1930, 1931
• dwójki ze sternikiem: 1931
• czwórki bez sternika: 1930, 1931, 1933
• ósemki: 1929, 1931

Laureat Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1930)^[7]. W latach 1935–1939 był trenerem AZS Poznań. Po zakończeniu kariery w 1933 pracował jako trener.

W czasie wojny obronnej dostał się do niewoli radzieckiej, grudniu został przekazany do niewoli niemieckiej. Zbiegł z niej i ukrywał się w Warszawie pod nazwiskiem Józef Kobyliński. Wziął udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie mieszkał w Gdańsku, gdzie pracował w przedsiębiorstwie budowlanym. Zmarł 18 marca 1983 w Gdańsku i został pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu (rejon IV, taras I, grób 35)^[8].

• Srebrny Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)^[9]

• Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 161–162. ISBN 978-83-64864-22-3.

• Budziński Henryk [online], olimpijski.pl [dostęp 2014-04-22]  (pol.).
• Henryk Budziński Biographical information. olympedia.org. (ang.)