|
Hermann HeimpelHermann Heimpel (ur. 19 września 1901 w Monachium, zm. 23 grudnia 1988 w Getyndze) – niemiecki historyk i pedagog. ŻyciorysHermann Heimpel urodził się w protestanckiej rodzinie jako syn inżyniera pracującego na kolei. Uczęszczał do humanistycznego gimnazjum Theresien-Gymnasium w Monachium, któremu poświęca odrębny rozdział w swojej autobiograficznej powieści Die halbe Violine (wyd. 1949). Po zakończeniu pierwszej wojny światowej wstąpił do organizacji Freikorps, założonej przez Franza von Epp[1]. W 1924 roku doktoryzował się u Georga von Below. W 1927 roku habilitował się u Heinricha Finke, Georga von Below i Gerharda Rittera. W końcu otrzymał stanowisko asystenta naukowego u Gerharda Rittera. Od 1931 roku był profesorem we Fryburgu, od 1934 roku w Lipsku, a od 1941 na „Reichsuniversität Straßburg” w Strasburgu. Jego rola w okresie narodowego socjalizmu jest bardzo kontrowersyjna. Wobec panującego systemu zachowywał się należycie i jak twierdził już w 1933 roku polityk NS Richard Walter Darré „ wszedł na właściwą drogę”[1]. Jednak Heimpel nie wstąpił do NSDAP[2]. Od 1947 do 1966 roku był profesorem historii średniowiecznej i nowożytnej na uniwersytecie w Getyndze, w latach 1956-1971 dyrektorem instytutu Max-Planck-Institut für Geschichte (Towarzystwo Maxa Plancka) w Getyndze, którego był założycielem. Od 1945 do 1988 roku był członkiem kierownictwa Monumenta Germaniae Historica (MGH). Dla MGH zajmował się piśmiennictwem państwowym w późnym średniowieczu, dla komisji Bawarskiej Akademii Nauk wydaniem dokumentów Reichstagu. Od 1952 roku był korespondencyjnym członkiem Bawarskiej Akademii Nauk, a od 1947 członkiem Akademii Nauk w Getyndze. Heimpel zaliczany jest do najbardziej znaczących niemieckich historyków okresu powojennego. W latach 1953–1955 był przewodniczącym Hochschulrektorenkonferenz. W latach 1957–1958 brano go pod uwagę jako następcę prezydenta Republiki Federalnej Niemiec Theodora Heussa[3]. W 1957 roku odrzucił propozycję przyjęcia mandatu z ramienia SPD w Bundestagu.[4] Wolał poświęcić się pracy naukowej, a jego specjalnością było późne średniowiecze w Niemczech. Cenił pracę opartą na źródłach, ale także ich eseistyczne przedstawienie. Badania Heimpela doceniono licznymi wyróżnieniami. Miasto Goslar w 1965 roku przyznało mu Kulturpreis (Nagroda Kulturalna). W 1967 roku został odznaczony Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (Großes Verdienstkreuz). W 1971 roku Uniwersytet we Fryburgu mianował go na doktora honoris causa. W tym samym roku został odznaczony medalem Ehrenmedaille der Stadt Göttingen. W 1976 roku otrzymał medal München leuchtet, w 1984 roku Bawarski Order Maksymiliana, a w 1985 roku nagrodę Sigmund-Freud-Preis für wissenschaftliche Prosa. Poza tym Heimpel był honorowym członkiem Germanische Nationalmuseum i Institut für Österreichische Geschichtsforschung. Heimpel był także członkiem Akademii Nauk w Moguncji, Akademii Nauk w Heidelbergu, Saksońskiej Akademii Nauk, Royal Historical Society i Niemieckiej Akademii Języka i Literatury. Od 11 kwietnia 1928 był żonaty z Elizabeth Heimpel (1902-1972)[5]. Mieli pięcioro dzieci. 4 maja 1973 roku ożenił się z Ingą Sahl (ur. 1921 w Berlinie)[5]. Jego syn Christian Heimpel opublikował autobiograficzną nowelę Bericht über einen Dieb (Getynga 2004), która zajmuje się między innymi nazistowskim zaangażowaniem profesorów ze Strasburga. Pisma
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
