|
Hermann Kesten  Hermann Kesten (ur. 28 stycznia 1900 w Podwołoczyskach, zm. 3 maja 1996 w Bazylei) – niemiecki pisarz żydowskiego pochodzenia. Jeden z głównych przedstawicieli niemieckiego literackiego nurtu lat dwudziestych XX wieku „realizmu magicznego”. ŻyciorysHermann Chaim Kesten urodził się 28 stycznia 1900 w rodzinie żydowskiej w Podwołoczyskach we wschodniej Galicji[1][2]. Ojciec Isaak Isidor Kesten (1868–1918) był kupcem, matka Ida Tisch (1872–1962) zajmowała się wychowaniem dzieci: Karoliny, Hermanna i Reginy[1]. W roku 1904 rodzina Kestena przeniosła się do Norymbergi[3]. W 1919 Kesten zdał maturę w Humanistycznym Królewskim Gimnazjum w Norymberdze. W latach 1919–1923 studiował prawo, ekonomię, historię, filozofię i germanistykę w Erlangen i Frankfurcie nad Menem[4]. Nie dokończywszy pracy doktorskiej rozpoczął podróże po Europie i Afryce Północnej w latach 1923–1926. W 1926 opublikował nowelę Vergebliche Flucht w czasopiśmie „Frankfurter Zeitung”[3], a w 1928 swoją pierwszą powieść Josef sucht die Freiheit (Józef poszukuje wolności)[3], pierwszą część Tetralogie, pod roboczym tytułem Das Ende eines großen Mannes (Koniec wielkiego człowieka). W 1932 wydrukował trzy dalsze powieści – Ein ausschweifender Mensch (Rozwiązły człowiek), 1928; Glückliche Menschen (Szczęśliwi ludzie), 1931; Der Scharlatan (Szarlatan), 1932. W 1927 przeniósł się do Berlina, gdzie jako pisarz, a następnie redaktor wraz z Fritzem Helmutem Landshoffem i wydawcą Walterem Landauerem pracował w wydawnictwie Kiepenheuer. W 1928 poślubił Toni Warowitz[4]. Do 1933 obok powieści napisał wiele opowiadań, kilka dramatów (niektóre z Ernstem Tollerem) oraz liczne teksty publicystyczne w czasopismach Republiki Weimarskiej: „Frankfurter Zeitung”, „Berliner Tageblatt”, „Literarische Welt”, „Die Weltbühne”. Dzięki pisarstwu i pracy redaktora poznał pisarzy: Bertolta Brechta, Ericha Kästnera, Josepha Rotha, Annę Seghers, Heinricha Manna, Thomasa Manna i Klausa Manna. Jako wydawca i autor wielu antologii Kesten jest uważany za wybitnego przedstawiciela „realizmu magicznego” („nowego obiektywizmu”) chociaż w tej kategorii tekstów poetyckich Kesten tylko częściowo je spełnia. W 1933 uciekł do Francji[5], gdzie zamieszkał w Paryżu, w centrum emigracji Sanary-sur-Mer, a dalej w Londynie, Brukseli, Ostendzie i Amsterdamie. W Amsterdamie kierował wraz z Walterem Landauerem niemieckim działem wydawnictwa Allert de Lange i publikował w kooperacji z emigracyjnym holenderskim wydawnictwem Exilverlag z Querido Verlag dzieła niemieckiej emigracji. Krótko, w 1934, mieszkał w Nicei z Józefem Rothem i Henrykiem Mannem[4]. Po Der Gerechte (Sprawiedliwy) (1934) pojawiły się powieści historyczne Ferdinand und Isabella (Ferdynand i Izabella) (1936), König Philipp der Zweite (Król Filip II) (1938), jak i Die Kinder von Gernika (Dzieci z Guerniki) (1939). Po krótkim internowaniu w 1939 we francuskich obozach Colombes i Nièvres, w 1940 uciekł do USA[5]. Zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie w latach 1940–1942 zaangażował się jako honorowy doradca w Emergency Rescue Committee aby bronić głównie niemieckojęzycznych pisarzy i pracowników kultury przed prześladowaniem przez reżim nazistowski[4]. Kesten, w 1949, otrzymał amerykańskie obywatelstwo[5]. W tym samym roku wziął udział w kongresie Międzynarodowego PEN-Klubu w Wenecji. Podjął jednocześnie podróż po Europie. W 1950 Hermann Kesten został członkiem Akademii Nauki i Literatury (niem. Akademie der Wissenschaften und der Literatur) w Moguncji. Podczas pobytów w Szwajcarii i Nowym Jorku był członkiem korespondentem Niemieckiej Akademii Języka i Literatury (niem. Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung w Darmstadt)[4]. W roku 1953 przeprowadził się do Rzymu, gdzie mieszkał do roku 1977[5]. W 1954 otrzymał nagrodę miasta Norymberga w dziedzinie kultury (niem. Kulturpreis der Stadt Nürnberg)[4]. Od 1972 do 1976 działał jako prezes PEN Centrum Republiki Federalnej Niemiec[4]. W 1974 roku otrzymał nagrodę Georga Büchnera[5], a w 1977 nagrodę w dziedzinie kultury Nelly Sachs od miasta Dortmund[4]. Po śmierci żony, Toni Kesten, w 1977 przeniósł się do Bazylei, gdzie spędził ostatnie lata życia w żydowskim domu starców „La Charmille” (w Riehen koło Bazylei) – zmarł 3 maja 1996 roku[4]. W 1978 otrzymał tytuł doktora honoris causa na Uniwersytecie Erlangen-Nürnberg, a w 1980 honorowe obywatelstwo Norymbergi. W 1982 wraz z H. Fritzem Landshoffem został uhonorowany doktoratem honoris causa Wolnego Uniwersytetu w Berlinie. W 1985 w Centrum PEN Republiki Federalnej Niemiec został Honorowym Prezesem „Medalu Hermanna Kestena” – od 2008 jako Nagroda Hermanna Kestena (niem. Hermann-Kesten-Preis) przyznawana zasłużonym, prześladowanym pisarzom, której laureatami zostali m.in.: Johannes Mario Simmel (1993), Günter Grass (1995), Harold Pinter (2001) i Anna Politkowska (2003). W 1995 Kesten ufundował Międzynarodową Norymberską Nagrodę Praw Człowieka (niem. Internationaler Nürnberger Menschenrechtspreis)[4]. DziełaPowieści
Nowele zebrane
Biografie, esseje
Teksty
Wiersze
Esseje
Edycje
Tłumaczenia
Listy do i od Hermanna Kestena
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
