|
Hipolit Rzymski
Hipolit Rzymski, cs. Muczenik Ippolit (ur. przed 170, zm. w 235 na Sardynii[1]) – pisarz wczesnego Kościoła, prezbiter, męczennik, ojciec i święty Kościoła katolickiego oraz prawosławnego[2]; antypapież w latach 217–235[3]. ŻyciorysHipolit urodził się prawdopodobnie w Azji Mniejszej w drugiej połowie II wieku[3]. Focjusz opisuje go w swej księdze „Biblioteka” (kod. 121) jako ucznia Ireneusza z Lyonu, który miał być uczniem Polikarpa[2]. Z tekstu można wywnioskować, że sam Hipolit dawał to do zrozumienia, choć nie można być tego do końca pewnym[4]. Przybył do Rzymu za pontyfikatu papieża Wiktora I i tam otrzymał święcenia kapłańskie[2]. Wszedł w konflikt z papieżami swego czasu i przez jakiś czas był przywódcą osobnej grupy w Kościele. Z tego powodu jest czasem uznawany za antypapieża, ale zmarł śmiercią męczeńską pojednany wcześniej z Kościołem[3]. Jako prezbiter kościoła w Rzymie, za pontyfikatu papieża Zefiryna, wyróżniał się wiedzą i elokwencją. To właśnie w tym czasie Orygenes, wtedy młody człowiek, słuchał jego homilii[5]. Był jednym z teologów aktywnie występujących przeciw nauczaniu sabelian[3]. Odmówił zaakceptowania nauczania papieża Zefiryna, a jego następcę, Kaliksta I (217–222), oskarżył o sprzyjanie herezji chrystologicznej monarchian, a także o osłabianie morale Kościoła przez zbytnią pobłażliwość w przyjmowaniu z powrotem na łono Kościoła ludzi wyłączonych za popełnienie ciężkich grzechów, jak zabójstwo, cudzołóstwo itp[2]. W tym czasie wydaje się, że pozwolił (lub nakazał[2]) się wybrać w charakterze alternatywnego biskupa Rzymu i kontynuował krytykę wobec kolejnych papieży Urbana (222–230) i Poncjana (230–235)[4]. W Chronicon Paschale znajduje się jedna mała wzmianka, iż siedziba Hipolita znajdowała się w Portus koło Rzymu. Był to rodzaj schizmy. W czasie prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Maksymina Traka został zesłany razem z ówczesnym papieżem Poncjanem w 235 r. na Sardynię, gdzie obaj dostojnicy pojednali się i zginęli[3]. Najprawdopodobniej ciała obu zesłańców 13 sierpnia 236 r. przewiezione zostały do Rzymu i tam pogrzebane (Hipolita pochowano na cmentarzu przy Via Tiburtina)[2]. Papież Damazy I (pontyfikat: 366-384) – poświęcił mu epigram, a Prudencjusz w dziele „Peri stephanon” w jednym z hymnów barwnie opisał jego śmierć. W 1551 r. znaleziono na cmentarzu przy Via Tiburtina marmurowy posąg siedzącego mężczyzny[2]. Z tyłu siedziska wygrawerowane były tytuły licznych pism – był to posąg św. Hipolita. Za czasów Piusa IX przeniesiono go do Pałacu Laterańskiego. Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 13 sierpnia[3]. Cerkiew prawosławna wspomina męczennika 13/26 sierpnia[c], tj. 26 sierpnia według kalendarza gregoriańskiego. DziełaHipolit pisał w języku greckim. Opracował sposób obliczania terminu Wielkanocy[6]. Jego dzieła obejmują takie dziedziny jak: egzegezę, homilie, apologetykę i polemiki, kroniki i prawo kościelne. Do naszych czasów dotarły jednak w szczątkowej formie i nie można właściwie ocenić ich poziomu literackiego i intelektualnego. Jego dorobek obejmuje:
Antypapież a biskupi RzymuBiskupi Rzymu, za pontyfikatu których Hipolit był antypapieżem:
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
