Historia Sosnowca

Ten artykuł należy dopracować:

od 2009-03 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł,
→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Historia Sosnowca w Teatrze Zagłębia

Historia Sosnowca jako miasta zaczyna się w roku 1902. Osada o tej nazwie istniała jednak znacznie wcześniej. Wiele zaś z jego dzisiejszych dzielnic ma rodowód średniowieczny.

Nazwa miasta Sosnowiec pochodzi od borów sosnowych porastających te tereny przed 1830 rokiem. Piękna (aczkolwiek nieprawdziwa) legenda mówi, jakoby kilku istotnym miastom Zagłębia Dąbrowskiego, a szczególnie Będzinowi, podczas lustracji tego najstarszego zagłębiowskiego, nadprzemszańskiego grodu, nazwy nadał sam Kazimierz III Wielki (według innych wersji Kazimierz I Odnowiciel). Miał on wyrazić się, iż: Tam rosną dąbrowy, tam sosnowy, tutaj będziem My, tam pogoń, a tam czeladź nasza. Pierwotna nazwa wsi źródłowej dla nazwy obecnej Sosnowca – pozostająca w duchu wspomnianej legendy, niemniej już dużo później i oficjalna – brzmiała Sosnowice. Odnotowywana jest w aktach jako Sosnowietz – jako teren należący do zaboru pruskiego.

Pierwsze wzmianki o wsi o tej nazwie pochodzą z 1727 roku z akt parafii mysłowickiej. Była to niewielka osada położona w sąsiedztwie nieco większych i bardziej rozwiniętych osad zwanych Sielec oraz Zagórze (obecnie również dzielnice Sosnowca).

Na terenie dzisiejszego miasta Sosnowiec istniał w XI/XII wieku jeden z ośrodków średniowiecznego centrum hutnictwa ołowiu i srebra. Dowodów na to dostarczyły wykopaliska przeprowadzone w Sosnowcu-Zagórzu podczas których odkryto piece hutnicze^[1].

Najstarszy dokument odnoszący się do jednej z obecnych dzielnic Milowice datowany jest na ok. 1123 r., niemniej nie ma stuprocentowej pewności, iż wspomniana w nim nazwa Miley odnosi się do tej właśnie (podówczas) wsi. Wszakże źródła z 1228 roku odnoszą się już z pewnością do takich obecnych dzielnic, jak Milowice, Klimontów, Zagórze.

W latach 1470–1480 Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis wymienia wsie, które stały się częścią późniejszego miasta Sosnowiec jak: Klimontów w formach Clymonthow oraz Clymuntow, Zagórze w formie Zagorze, Sielec w formie Szyedlecz, Porąbka w formie Porambka, Pogoń w formie Pogonya^[2]. Milowice, zostały także zaznaczone na mapie Martina Helwiga z 1561 roku.

Po utworzeniu Królestwa Polskiego i Rzeczypospolitej Krakowskiej to tu od roku 1846 zbiegały się granice państw, tworząc na terenie obecnego Sosnowca, w widłach Czarnej Przemszy i Białej Przemszy tzw. Trójkąt Trzech Cesarzy, który obecnie stanowi południową część granic nieistniejącego wtedy jeszcze jako miasto Sosnowca.

Przełom w rozwoju miejscowości przypada na lata 1850–1880 w związku z planami i późniejszą budową stacji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej (dworzec z 1859)^[3]. Tereny bogate w zasoby naturalne, z dobrym węzłem komunikacyjnym, zaczęły przyciągać przemysłowców z krajów zachodnich, którzy niejednokrotnie „chwytali zagłębiowskiego bakcyla”, czego dowodem jest fakt, iż z czasem stawali się głównymi działającymi na rzecz awansu miasta a np. potomkowie niemieckiej rodziny Dietlów byli w stanie odmówić w czasie wojny służby w wojsku niemieckim. Jednocześnie – wraz z napływem ludzi do pracy – jako element istotnie współtworzący sosnowiecki (zagłębiowski) charakter, zauważyć należy świadome i patriotyczne, powstające podówczas środowiska robotnicze. W związku z powyższym warto wspomnieć toczące się w czasie powstania styczniowego walki o Sosnowiec i kilkutygodniowy okres „niepodległości” tego regionu (dowódca w tym czasie – A. Kurowski) z polską administracją, sądami i służbą celną^[4]. W 1898 Sosnowiec też stał się – obok Warszawy – miejscem pierwszego na ziemiach polskich pochodu pierwszomajowego. Znana jest też historia robotniczo-niepodległościowych ruchów w 1905 r., które doprowadziły do istnienia przez kilka tygodni Republiki Zagłębiowskiej, działającej w ramach tzw. Rewolucji 1905–1907 o postulatach socjalnych i niepodległościowych. Wspominamy ją już teraz wszakże, wśród wydarzeń z końca XIX wieku: po prostu dla wykazania, że te tygodnie późniejsze były elementem trwającej cały czas przez lata niezwykłej aktywności obywatelskiej sosnowiczan, wyrażonej choćby już w powstaniu styczniowym, choć w warunkach zupełnie małego i pobocznego skrawka Polski. W końcówce XIX wieku Maczki (ob. dzielnica) były też miejscem zamachu na cara. Choć w naturalny sposób mogło to tylko wzmocnić niechęć do Sosnowca – to pomimo retorsji, jednak sosnowiczanom udało się obrócić nawet te okoliczności na wsparcie dla niemożliwego: dla pozwolenia na budowę świątyni katolickiej (pod pretekstem dziękczynienia za ocalenie cara). Wybudowano zaś: świątynie o takim natężeniu patriotyzmu polskiego, jak i rzymskokatolickiego (kopia statuy św. Piotra z Watykanu, także zresztą ustawiona w zupełnej wierności oryginałowi) – tak, że nikt nie mógł mieć wątpliwości co do przekonań obywateli.

Wszakże, w końcu udało się osiągnąć i cel zabiegów administracyjnych. W dniu 10 czerwca 1902, dzięki staraniom głównie rodów przemysłowych, ze znacznym udziałem urzędnika carskiego Aleksandra Budrysz-Ratyńskiego, miejscowość uzyskała prawa miejskie. Pierwotnie miasto obejmowało tereny wsi: Sosnowiec, Pogoń, Ostra Górka, Sielec, Kuźnica i Radocha. Warto podkreślić prowadzącą też do tego zaciekłość Sosnowiczan w budowaniu i rozwijaniu swego miasta. Wymownym dla faktu, jak carat bronił się przed awansem cywilizacyjnym w Polsce jest fakt, że „dusił” w roli wioski tę społeczność aż do chwili, gdy wioska ta miała przeszło 60 tys. mieszkańców. Tak uparcie walczyli „faktami” Sosnowiczanie o swe zaistnienie! (niestety, stąd i na przykład konsekwencją są ułomności architektoniczne czy infrastruktury miejskiej przez długi czas: ok. 70 procent wybudowanych w tym czasie budynków było bez pozwolenia i bez możliwości należytego zaprojektowania). To miasto na przykład, nim zdołało „wydusić prawa miejskie”, szczyciło się dowodem rozwoju choćby w postaci zawodowego teatru, jednej ze starszych scen polskich, działającej jeszcze w XIX wieku: obecnie Teatr Zagłębia. W końcu – tą drogą udało się im więc dokonać tego, co po powstaniu styczniowym było niemożliwe: podniesienie Sosnowca do rangi miejskiej było pierwszym w Królestwie Polskim nadaniu praw miejskich po powstaniu styczniowym (następne, w 1906 r. były Puławy). Na przełomie wieków prężnie działały też różne agendy dobrze zorganizowanych miast, towarzystwo lekarskie, prasa itp. Rok 1905 to początek strajków i zrywów o charakterze rewolucyjnym, z postulatami społecznymi i narodowowyzwoleńczymi, które w tym roku przez kilka tygodni znów dały niepodległość – Republika Zagłębiowska a trwały i do 1907. Szczególnie warto też zaznaczyć, że w tej atmosferze, pomimo carskich prześladowań, które w naturalny sposób niszczyły dotyczyły działalności polskiej na tym terenie w tym czasie – w 1906 zdołał powstać, a następnie przetrwać poprzez zmieniające się różne fazy – jeden z najstarszych do dzisiaj działających w Polsce klubów piłkarskich, Zagłębie Sosnowiec.

W 1913 r. został prezesem Sosnowiecko-Sieleckiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności został ks. Franciszek Raczyński, który przyczynił się do powstania w mieście wielu placówek charytatywnych i edukacyjnych^[5].

W 1914 do Sosnowca dołączono Środulę, a 1 czerwca 1975 roku Zagórze, Kazimierz Górniczy z Porąbką, Klimontów i Maczki. Miasto coraz bardziej staje się więc centrum, czy z czasem nawet stolicą Zagłębia Dąbrowskiego, aczkolwiek z początkiem XX wieku administracyjnie jeszcze nie ma takiej pozycji.

Od 1918 do 1939 miasto było w woj. kieleckim. W ostatnich dniach pierwszej wojny światowej robotnicy przystąpili do rozbrajania oddziałów niemieckich. W dniach 11-12 listopada 1918 roku powstała Rada Delegatów Robotniczych Okręgu Sosnowieckiego. Rada Delegatów Robotniczych Okręgu Zagłębia Dąbrowskiego i jej siła zbrojna – Czerwona Gwardia miały swoją siedzibę w Sosnowcu. Rada Delegatów Robotniczych Okręgu Sosnowieckiego i Dąbrowskiego przesłała "rewolucyjne pozdrowienia" bolszewickiemu Rządowi Komisarzy Ludowych w Moskwie i wyraziła radość ze zwycięstwa proletariackiej rewolucji w Rosji. 20 lipca 1919 roku doszło do likwidacji rad delegatów. Na salę obrad wkroczyło wojsko i policja i aresztowała 166 delegatów^[6]. W październiku 1923 roku doszło w Sosnowcu do strajku powszechnego. W czasie kadencji socjalistycznego Zarządu Miejskiego w latach 1925 – 29 została wybudowana w mieście sieć kanalizacyjna i wodociągowa^[7].

 Osobny artykuł: Wysiedlenia Polaków podczas II wojny światowej dokonane przez Niemców.

W Sosnowcu w 1937 r. sformowano batalion Obrony Narodowej "Sosnowiec", który pod koniec sierpnia 1939 r. został wcielony do 201 pułku piechoty 55 Dywizji Piechoty. Walczył on w kampanii wrześniowej w składzie Armii "Kraków"^[8]. W pierwszych dniach wojny na lotnisku polowym w Klimontowie k. Sosnowca stacjonowała także 23 eskadra towarzysząca^[9].

4 września 1939 r. do miasta wkroczyły wojska niemieckie^[10]. W listopadzie tegoż roku Sosnowiec został wcielony do rejencji katowickiej III Rzeszy. W mieście powstało getto, żydowscy mieszkańcy zginęli w obozach koncentracyjnych. w marcu 1940 roku w fabryce urządzeń mechanicznych wybuchł, jeden z nielicznych w czasach okupacji, strajk^[11].

W lipcu 1941 roku w mieście powstał komitet okręgowy "Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR" przekształcony w kwietniu 1942 roku w komitet PPR. W 1943 roku siedmiu członków komitetu zostało aresztowanych i zamordowanych w Oświęcimiu. Po wojnie ku ich pamięci wmurowano tablicę pamiątkową w budynek ratusza^[12].

27 stycznia 1945 roku miasto zajęła radziecką 59 Armia pod dowództwem gen. Iwan Korownikowa^[13].

6 kwietnia 1945 Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego utworzyło Centralne Obozy Pracy m.in. dla byłych żołnierzy AK i podziemia niepodległościowego. Obóz pracy nr 140 powstał w Sosnowcu^[14].

15 lipca 1959 r., w ramach wizyty w Polsce, do KWK Niwka Modrzejów przyjechał przywódca Związku Radzieckiego Nikita Chruszczow^[15]. W 50 rocznicę Rewolucji Październikowej i 25 rocznicę powstania PPR 16 września 1967 roku odsłonięto w mieście pomnik Czynu Rewolucyjnego^[16].

Przynależność w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w RP. Jeszcze przed nadaniem praw miejskich Sosnowiec przynależał do diecezji piotrkowskiej. Najbliższy kościół znajdował się w Dąbrowie (dziś to kościół św. Barbary). W 1878 przybyli do Sosnowca Dietlowie. Ufundowali oni kościół ewangelicki na Pogoni, który sami utrzymywali. W 1913 przyporządkowano jemu kościół filialny w Dąbrowie Górniczej. W 1922 ustanowiono z nich parafię ewangelicko-augsburską w Sosnowcu. Od 1946 wchodzi ona w skład diecezji katowickiej. Wkrótce usankcjonowana została praktyka współpracy pomiędzy parafiami luterańskimi w Sosnowcu, Hołdunowie, Mysłowicach i Szopienicach, w ramach tzw. parafialnego ośrodka szopienickiego. Współpraca ta trwa do dzisiaj.

Przynależność w Kościele łacińskim: w chwili otrzymywania praw miejskich diecezja kielecka. Następnie od 1925 roku – miasto stanowiło część diecezji częstochowskiej, czyli wchodziło do niej z chwilą jej powstania. Po ostatniej reformie administracji kościelnej w Polsce, w 1992 r. ustanowiono zagłębiowską diecezję: diecezję sosnowiecką, do godności katedry wynosząc pierwszorzędnego w Sosnowcu znaczenia świątynię Matki Bożej Wniebowziętej.

14 czerwca 1999 roku papież Jan Paweł II w czasie pielgrzymki do Ojczyzny odwiedził Sosnowiec, spotykając się z wiernymi na placu przy ul. Gwiezdnej^[17].

Do historii miasta zapisało się wydarzenie pożaru Katedry Sosnowieckiej w nocy 28/29 października 2014r^[18]. Spłonął wtedy drewniany dach. Niedługo potem Episkopat Polski zwrócił się z prośbą do biskupów diecezjalnych całej Polski o przeprowadzenie zbiórki na odbudowę katedry^[19].

Miasto swój rozwój kulturowy i przemysłowy – ze szczególnym uwzględnieniem XIX i XX wieku – zawdzięcza głównie kilku wielkim rodom szlacheckim i przemysłowym, zaznaczających swą obecność w dłuższym przedziale czasu lub ze szczególnym wpływem w określonym momencie historii. W porządku alfabetycznym byli to: