Interkosmos 4
Makieta siostrzanego satelity Interkosmos 1
|
| Inne nazwy
|
DS-U3-IK No. 2
|
| Indeks COSPAR
|
1970-084A
|
| Indeks NORAD
|
S04580
|
| Zaangażowani
|
ZSRR, NRD, Czechosłowacja
|
| Rakieta nośna
|
Kosmos 11K63[1]
|
| Miejsce startu
|
Kapustin Jar, ZSRR
|
| Orbita (docelowa, początkowa)
|
| Perygeum
|
263 km
|
| Apogeum
|
668 km
|
| Okres obiegu
|
93,6 min
|
| Nachylenie
|
48,5°
|
| Czas trwania
|
| Początek misji
|
14 października 1970 11:29:58[1] UTC
|
| Koniec misji
|
8 stycznia 1971
|
| Powrót do atmosfery
|
17 stycznia 1971
|
| Wymiary
|
| Masa całkowita
|
320 kg[2]
|
Interkosmos 4 – sztuczny satelita wystrzelony w ramach programu Interkosmos, kolejny z serii tzw. sputników słonecznych.
Aparatura
Aparatura naukowa składała się z:
- fotometr lymanowski (konstrukcja NRD)
- fotometr rentgenowski (CSRS)
- fotometr optyczny (CSRS)
Przyrządy te mierzyły intensywność odpowiednich promieniowań Słońca. Oprócz tego na satelicie zostały umieszczone:
- spektroheliograf rentgenowski konstrukcji radzieckiej, którego zadaniem była obserwacja widma rentgenowskiego promieniowania Słońca,
- polarymetr rentgenowski konstrukcji radzieckiej.
- czujnik orientacji (wykonany w NRD),
- nadajnik radiowy (wykonany w NRD)[3].
Misja
Interkosmos 4 o masie około 320 kg wystartował z Ziemi 14 października 1970 roku o godzinie 11:29:58 czasu GMT. Aparatura satelity została skonstruowana w CSRS, NRD i Związku Radzieckim. Zadanie było takie samo jak w przypadku Interkosmosu 1. Satelita był udoskonaloną wersją pierwszego satelity wprowadzonego na orbitę w ramach programu Interkosmos. Głównym zadaniem była kontynuacja badań krótkofalowego promieniowania słonecznego, którego atmosfera nie przepuszcza do powierzchni Ziemi[4]. Prowadzono badania krótkofalowego promieniowania Słońca i jego wpływu na górne warstwy atmosfery Ziemi. Obserwacje prowadzili uczeni z siedmiu europejskich państw socjalistycznych – w tym Polski[5]. Podobne w związku z tym były parametry charakteryzujące orbitę satelity: perygeum 263 km, apogeum 668 km, okres obiegu 93,6 min, nachylenie orbity 48,5 stopnia.
Aparatura satelity działała do 8 stycznia 1971 roku, a on sam istniał do 17 stycznia 1971 roku[3].
Przypisy
- ↑ a b Jonathan McDowell: Launchlog. [w:] Jonathan's Space Home Page [on-line]. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).
- ↑ Antonín Vítek: 1970-084A – Interkosmos 4. [w:] Space40 [on-line]. 2004. [dostęp 2015-11-04]. (cz.).
- ↑ a b Andrzej Marks: Polak w Kosmosie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 102-103.
- ↑ Paweł Elsztein: Polska w Kosmosie. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1978, s. 61, 171, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski.
- ↑ Emil Bil, Jerzy Rakowski: Polak melduje z Kosmosu. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch”, 1978, s. 177, seria: Miniatury lotnicze.
Linki zewnętrzne
- Intercosmos 4. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).
- Mark Wade: DS-U3-IK. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).
