Irena Łuczyńska-Szymanowska

Irena Łuczyńska-Szymanowska

Irena Łuczyńska-Szymanowska (1933)
Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1890 Góra Kalwaria
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1966 Warszawa
Zawód, zajęcie	Artystka malarka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Irena Łuczyńska-Szymanowska (ur. 15 lipca 1890 w Górze Kalwarii, zm. 30 sierpnia 1966 w Warszawie) – polska artystka malarka, portrecistka.

Córka Ignacego i Heleny z Wendrowskich (zm. 1940). W latach 1907–1910 studiowała malarstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, w pracowniach Konrada Krzyżanowskiego i Stanisława Lentza. W 1910 studia artystyczne kontynuowała w Paryżu w Académie Julian oraz Académie Collarosi. Nawiązała także kontakt z pracownią Auguste’a Renoira. Od 1913 brała udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. W 1914 przystąpiła do ugrupowania Młoda Sztuka. W latach 20. i 30. stała się jedną z najbardziej uznanych i popularnych portrecistek warszawskich. Samodzielnie wystawiała w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w latach 1922, 1926, 1928. W 1933, wspólnie z szesnastoma innymi Polkami, pokazała swoje prace na Międzynarodowej Wystawie Prac Artystycznych Kobiecych w Stedelijk Museum w Amsterdamie. Malowała olejno, przede wszystkim portrety, akty, sceny rodzajowe, martwe natury^[1].

W czasie wybuchu II wojny światowej mieszkała w Warszawie. Utrzymywała się malując portrety na zamówienie. Zaangażowana była również w nauczanie konspiracyjne, dając lekcje malarstwa. Podczas powstania warszawskiego spłonęła jej pracownia i zebrane tam obrazy. Po upadku powstania została wysiedlona do Kielc^[1].

Do Warszawy powróciła w 1945. Działała w grupie Zachęta (wcześniej Niezależnych), od 1956 pełniąc funkcję wiceprezeski i wystawiając swoje płótna na każdej wystawie ugrupowania. Prezentowała swoje płótna także na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki. Obrazy artystki znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Poznaniu.

W latach 1913–1933 była żoną Mariana Szymanowskiego (zm. 1940), malarza, grafika i pedagoga.

Zmarła 30 sierpnia 1966 w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 304-5-12)^[2].

• Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)^[3]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[4]

• Srebrny Medal za Poranek na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929)
• Srebrny Medal na wystawie TZSP za Portret Marii Gella (1930)
• Złoty Medal na wystawie TZSP za portret aktorki Stanisławy Umińskiej zatytułowany Czerwona zasłona (1933)
• Nagrody im. Leokadii Łempickiej za Portret artystki dramatycznej Hanny Różańskiej (1932) oraz Kasztany (1936)

Jej postać została przypomniana na wystawie „Artystki polskie” w 1991 w Muzeum Narodowym w Warszawie.

• Zofia Lewicka-Depta: Szymanowska (Łuczyńska-Szymanowska) z Łuczyńskich Irena. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 50. Warszawa – Kraków: Instytut Historii PAN, 2014, s. 35–37. ISBN 978-83-63352-36-3.