Izabela Łęcka

Izabela Łęcka – postać literacka, bohaterka powieści Lalka (1890) Bolesława Prusa. Obiekt uczuć głównego bohatera utworu Stanisława Wokulskiego.

Według Gabrieli Pauszer-Klonowskiej rzeczywistym pierwowzorem Izabeli Łęckiej mogła być niejaka Konstancja Halicka, o której względy bez powodzenia miał zabiegać Prus^[1].

Łęcka jest córką arystokraty, Tomasza Łęckiego. To kobieta niezwykle piękna, o bujnych, jasnych włosach, błękitnych oczach i delikatnej skórze. Interesuje się literaturą (czytuje m.in. Zygmunta Krasińskiego i Émile’a Zolę^[2]), niewiele jednak wie o realnym świecie i jego problemach – przekonana o szczególnej roli arystokracji, inne klasy społeczne traktuje z pobłażaniem lub obrzydzeniem^[3]. Ma licznych adoratorów, odwleka jednak decyzję o małżeństwie. Była uczuciowo niezależna^[4], uczuciami obdarzała nie realnych mężczyzn, a postacie wyimaginowane (np. rzeźbę Apollina^[2]) lub odległe. Małżeństwo z Wokulskim było podyktowane rozsądkiem, co było całkowicie zgodne z jej wizją małżeństwa w ogóle^[4]. Prawdopodobnie nawiązała romans ze swoim kuzynem, Kazimierzem Starskim (w powieści nie ma jednak na ten temat wyraźnych informacji – pojawiają się jedynie sugestie w postaci niejednoznacznych sytuacji oraz podsłuchanej przez Wokulskiego rozmowy tych dwojga, prowadzonej w języku angielskim)^[4].

Często przyjmuje się, że to Izabela jest tytułową „lalką”, czyli swego rodzaju kukiełką, dość pustą postacią, skupiającą się tylko na zabawach i nie traktującą niczego poważnie.

Jednak sam Bolesław Prus twierdził, że nazwał swoją powieść inspirowany procesem sądowym o zabawkę, o którym miał okazję przeczytać w gazetach^[5].

W filmowej adaptacji z 1968 w rolę bohaterki wcieliła się Beata Tyszkiewicz, a w serialu telewizyjnym z 1977 zagrała Małgorzata Braunek.