Józef Calasanz Marqués
Józef Calasanz Marqués SDB, (hiszp.) José Calasanz Marqués (ur. 23 listopada 1872 w Azanuy, zm. 29 lipca 1936 w Walencji) – błogosławiony Kościoła katolickiego, męczennik okresu wojny domowej w Hiszpanii, ofiara prześladowań antykatolickich, hiszpański prezbiter z zakonu salezjanów[1][2][3][4]. ŻyciorysPochodził z wsi Azanuy położonej w prowincji Huesca[5]. W 1884 rozpoczął naukę w szkole salezjańskiej w Sarrii[1]. W Barcelonie poznał założyciela zgromadzenia salezjanów Jana Bosko[1]. Był pierwszym hiszpańskim salezjaninem, który otrzymał sakrament święceń (1895)[1][5][6]. Początkowo pełnił obowiązki sekretarza Filipa Rinaldiego[1]. Skierowany do Camagüey (1916)[6] został tam przełożonym inspektorii peruwiański-boliwijskiej[1]. W 1925 został przełożonym inspektorii tarragońskiej[1]. Wybuch wojny domowej zastał go w Walencji gdzie uczestniczył w rekolekcjach[7]. Pierwszy raz aresztowany przez milicję i osadzony w więzieniu razem z grupą współbraci[7]. Kolejny raz zatrzymany z Antonim Marią Martínem Hernándezem, Rekaredem de los Ríos Fabregatem, Julianem Rodríguezem Sánchezem, Józefem Giménez Lópezem, Augustem García Calvo, Janem Martorell Sorią, Jakubem Buch Canalsem i Piotrem Mesonero Rodríguezem, gdy potwierdził przynależność zakonną i stan kapłański[7]. Rozstrzelany 29 lipca[7]. Uznany został za ofiarę nienawiści do wiary (łac. odium fidei)[3]. Apostolat Józef Calasanz Marqués miał znaczący wpływ na rozwój wspólnoty salezjańskiej w Ameryce Południowej[1]. Proces informacyjny dotyczący męczeństwa Józefa Calasanz Marquésa toczył się w Walencji w latach 1953–1955[8]. Uroczystość beatyfikacji odbyła się na placu Świętego Piotra w Watykanie, a dokonał jej papież Jan Paweł II 11 marca 2001 r.[1] w grupie z Józefem Aparicio Sanzem i 232 towarzyszami, pierwszymi wyniesionymi na ołtarze Kościoła katolickiego w trzecim tysiącleciu[9][3]. Miejscem kultu Konstantyna Carbonell Sempere jest archidiecezja walencka[6][4]. Relikwie spoczywają na terenie walenckiej parafii św. Antoniego[4]. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest przez katolików w dzienną rocznicę śmierci (29 lipca) oraz w grupie Józefa Aparicio Sanza i 232 towarzyszy (22 września)[3][4]. Zobacz też
Przypisy
|