|
Józef Pracki (wojskowy) Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Józef Gabriel Pracki (ur. 18 marca 1882 w Warszawie, zm. 15 listopada 1935 tamże) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, doktor wszech nauk lekarskich, psychiatra, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 18 marca 1882 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Kongresowego, w rodzinie Teodozjusza i Emilii z Budzyńskich[1]. W 1890 rozpoczął naukę w gimnazjum filologicznym w Radomiu[1]. Po dziesięciu latach zdał egzamin dojrzałości[1]. Jesienią 1909 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego[1]. W lutym 1905 uczelnia została zamknięta w następstwie strajków szkolnych[1]. W sierpniu 1906 wyjechał do Kazania, w celu złożenia egzaminów dyplomowych na Fakultecie Medycznym Imperatorskiego Uniwersytetu Kazańskiego[1]. W październiku tego roku otrzymał dyplom lekarza z wyróżnieniem (medicus cum eximia laude)[1]. Po powrocie do kraju pracował w szpitalu św. Barbary w Dąbrowie Górniczej[1]. W kwietniu 1907 zatrudnił się w Zakładzie dla nerwowo chorych w Grodzisku, a w marcu 1908 w Szpitalu dla nerwowo chorych w Tworkach[1]. Tam początkowo pracował jako nadetatowy ordynator, a od lutego 1909 młodszy ordynator[1]. W czerwcu 1914 zwolnił się z pracy na własną prośbę mając zamiar wyjechać do Anglii na studia[1]. W sierpniu 1914 został wcielony do armii rosyjskiej jako lekarz rezerwy[1]. Służbę pełnił kolejno w 7 Szpitalu Twierdzy Modlin, 11 Syberyjskiej Dywizji Strzelców, 5 turkiestańskim pułku strzelców (ros. 5-й Туркестанский стрелковый полк) i 264 zapasowym pułku piechoty (ros. 264-й пехотный запасный полк)[1]. W grudniu 1917 został zdemobilizowany w stopniu lekarza wojskowego – radcy VII rangi (ros. Надворный советник), który odpowiadał stopniowi podpułkownika w piechocie[1]. W Kijowie wstąpił do Związku Wojskowych Polaków[1]. 30 czerwca 1918 wrócił do Warszawy[1]. 15 lipca 1915, w stopniu porucznika, został przyjęty do Polskiej Siły Zbrojnej i wyznaczony na stanowisko lekarza szkoły podoficerskiej w Ostrowi Łomżyńskiej[1]. 15 października 1918 Rada Regencyjna potwierdziła jego awans na kapitana lekarza[2]. Później pełnił funkcję naczelnego lekarza Domu Ozdrowieńców w Pustelniku i starszego lekarza 1 pułku piechoty[1]. Od września 1919 do września 1920 walczył na froncie przeciwko bolszewikom na stanowisku szefa sanitarnego 18 Dywizji Piechoty, która zyskała przydomek „Żelazna Dywizja”[1][3]. 24 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[4]. Wyróżnił się w sierpniu 1920 w bitwie nad Wkrą[1]. 8 lipca 1921 dowódca 18 DP, generał porucznik Franciszek Krajowski sporządził wniosek na odznaczenie orderem „Virtuti Militari”, w którym napisał:
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Departamencie VI Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym była kompania zapasowa sanitarna nr 1[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 48. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych (lekarzy)[6][7][8]. Później został przydzielony do Wojskowej Szkoły Sanitarnej w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był 1 batalion sanitarny[9]. W 1924 był przydzielony do Szefostwa Sanitarnego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[10]. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Zdrowia MSWojsk. na stanowisku inspektora służby zdrowia[11]. W czerwcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I na stanowisko szefa sanitarnego[12][13][14]. 30 kwietnia 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska, a z dniem 30 czerwca 1934 przeniesiony w stan spoczynku[15]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Mokotowskiej 15 m. 7[1]. Zmarł 15 listopada 1935 w Warszawie[16]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 19, rząd 3, grób 30)[17]. Był żonaty z Jadwigą Zofią z Ignatowskich (zm. 1940), z którą miał córkę Zofię Katarzynę po mężu Węgrzecką (1915–2011), żołnierza Sanitariatu Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej, a w czasie powstania warszawskiego pielęgniarkę szpitala polowego przy ul. Jaworzyńskiej 2[1][17][18]. Ordery i odznaczenia
14 września 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[25]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
