|
Jackie Cooper
Jackie Cooper, właśc. John George Cooper Jr. (ur. 15 września 1922 w Los Angeles, zm. 3 maja 2011 w Santa Monica) – amerykański aktor i reżyser filmowy i telewizyjny. Najmłodszy w historii aktor nominowany do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego za rolę Skippy’ego Skinnera w komedii familijnej Normana Tauroga Skippy (1931)[1], sprzed wprowadzenia Kodeksu. Nominację otrzymał mając 9 lat[2]. 8 lutego 1960 odsłonił swoją gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 1507 Vine Street[3][4]. ŻyciorysUrodził się w Los Angeles[5] w Kalifornii. Jego ojciec, John George Cooper[6], opuścił rodzinę, gdy Jackie miała dwa lata; był pianistą i autorem tekstów, prowadził mały sklep muzyczny w Los Angeles[7]. Jego matka, Mabel Frances Leonard Bigelow (z domu Polito)[6], była pianistką estradową. Wujek Coopera, Jack Leonard, był scenarzystą, a jego ciotka ze strony matki, Julie Leonard, była aktorką, żoną reżysera Normana Tauroga. Ojczymem Coopera był C.J. Bigelow, kierownik produkcji w studiu. Jego matka była Amerykanką pochodzenia włoskiego (nazwisko jej rodziny zostało zmienione z „Polito” na „Leonard”); Rodzina powiedziała Cooperowi, że jego ojciec był Żydem. Obaj nigdy się nie spotkali po tym, jak opuścił rodzinę[8]. Po raz pierwszy pojawił się w filmach jako statysta ze swoją babcią, która zabierała go na przesłuchania, mając nadzieję, że pomoże jej to w znalezieniu dodatkowej pracy. W wieku trzech lat wziął udział w komediach Lloyda Hamiltona pod pseudonimem „Leonard”. Mając 7 lat znalazł się niewymieniony w czołówce w obsadzie dwóch komedii muzycznych Davida Butlera – Movietone Follies (Fox Movietone Follies of 1929, 1929) jako mały chłopiec w numerze „To ty, kochanie” („That’s You, Baby”) ze Stepinem Fetchitem i Sunny Side Up (1929) w roli Jerry’ego McGinnisa z Janet Gaynor. Ponadto wystąpił w serii filmów krótkometrażowych. David Butler, polecił Coopera reżyserowi Leo McCareyowi, który zaangażował go do serialu komediowego Nasz gang (Our Gang, 1929–1931), wyprodukowanego przez Hala Roacha. Następnie podpisał trzyletni kontrakt i dołączył do serii Rękawice bokserskie (Boxing Gloves, 1929) jako pierwszy wściekły widz i reporter podczas walki. Zanim nastała era Shirley Temple, był w pierwszej połowie lat 30. najsłynniejszym dzieckiem Hollywood. Po II wojnie światowej jego gwiazda nieco przybladła. W 1949 zadebiutował na Broadwayu w roli Andy’ego Hamilla w komedii Magnolia Alley[9]. Możliwość powrotu na duży ekran dał mu Richard Donner, powierzając mu rolę Perry’ego White’a, redaktora naczelnego gazety „Daily Planet”, w której pracuje Clark Kent, w filmie Superman (1978) z Christopherem Reevem w roli tytułowej. Cooper wystąpił również w kontynuacjach filmu. W latach 70. i 80. zajął się również reżyserią telewizyjną[10]. Jako reżyser pracował m.in. przy serialach: M*A*S*H (1973–1974), Magnum (1987), Cagney i Lacey (1987–1988) i Gliniarz i prokurator (1989). Otrzymał dwie nagrody Emmy; za reżyserię jednego z odcinków M*A*S*H-a – pt. „Carry On, Hawkeye” (1973) w kategorii najlepsza reżyseria serialu komediowego i za reżyserię pilota serialu CBS Biały cień (The White Shadow, 1979) z Kenem Howardem w kategorii najlepsza reżyseria w serialu dramatycznym[11]. Z branży rozrywkowej wycofał się ostatecznie pod koniec lat 80. Był trzykrotnie żonaty. 11 grudnia 1944 zawarł związek małżeński z June Horne[12]. Mieli syna Johna Anthony’ego (ur. 19 sierpnia 1946)[13]. 5 listopada 1949 rozwiedli się[12]. Od 18 marca 1950 do 16 lutego 1954 jego drugą żoną była Hildy Parks. 29 kwietnia 1954 poślubił Barbarę Rae Kraus, z którą miał troje dzieci: Russella, Julie i Cristinę. Pozostali małżeństwem aż do jej śmierci w 2009[12]. Zmarł w domu spokojnej starości w Santa Monica z przyczyn naturalnych w wieku 88 lat[14][15]. Filmografia
Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||
