|
Jan Dąbrowski (dziennikarz)
.JPG) Jan Dąbrowski, ps. Jan Gruda, Janusz, Zgórski (ur. 19 czerwca 1904 w Rokitnie, zm. 2 sierpnia 1964) – polski działacz robotniczy, poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952). ŻyciorysW 1905 został wraz z ojcem-właścicielem ziemskim zesłany na Syberię. Po powrocie do Warszawy w 1914 uczęszczał do gimnazjum E. Konopczyńskiego, kształcił się również w modlińskim i lwowskim Korpusie Kadetów. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 oraz w III powstaniu śląskim. Po zwolnieniu z armii ze względów zdrowotnych znalazł pracę w Państwowej Fabryce Karabinów. W 1923 wstąpił do PPS, działał również w OM TUR. W latach 1924–1925 przez krótki okres studiował w Wyższej Szkole Budowy Maszyn Wawelberga i Rotwanda (z powodów materialnych przerwał naukę). Od połowy lat 20. zatrudniony w zakładach „Pocisk”, fabryce telefonów oraz jako aktor. W latach 30. pełnił obowiązki sekretarza redakcji „Nowe Pismo”. Nawiązał współpracę z prasą socjalistyczną (m.in. „Robotnikiem” oraz „Tygodniem Robotnika”). Pod koniec lat 30. zaangażował się w akcję na rzecz pomocy czerwonej Hiszpanii. Jesienią 1939 uciekł do Wilna, gdzie pracował jako spawacz. Założył tam konspiracyjną grupę „Wolność". W latach 1941–1942 walczył w oddziale partyzanckim na Polesiu. W 1944 znalazł się w Lublinie, gdzie objął redakcję „Gazety Lubelskiej”. Później był również redaktorem naczelnym „Robotnika”, „Naprzód”, „Gazety Robotniczej” oraz „Tygodnia Robotnika”. Pełnił obowiązki wiceprezesa Związku Zawodowego Dziennikarzy (1944–1948). W 1944 wybrany w skład Rady Naczelnej PPS. Od 1945 zasiadał w Krajowej Radzie Narodowej. Był delegatem PPS na kongres zjednoczeniowy 1948. Od 1948 do 1950 pełnił obowiązki wiceredaktora naczelnego „Trybuny Wolności”. W 1957 został wiceredaktorem naczelnym związanego z SD „Kuriera Polskiego”. Od 1958 pozostawał bezpartyjny. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C2-11-13)[1]. Ordery i odznaczenia
Publikacje
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||
