|
Jan Kratochvíl
Jan Mikuláš Kratochvíl (ur. 11 stycznia 1889 w Horní Radechovej, zm. 15 marca 1975 w Červeným Kostelcu) – czechosłowacki wojskowy, generał dywizji. ŻyciorysBył synem Jana i Anny z domu Pošepnej. W latach 1901–1907 uczył się w Czeskim Gimnazjum Realnym w Náchodzie, które ukończył zdając maturę 21 czerwca 1907 roku. Następnie uczęszczał do Wyższej Szkoły Technicznej w Pradze, uzyskując w 1912 roku stopień inżyniera. Po ukończeniu szkoły został powołany do służby wojskowej i w dniu 10 października 1912 roku rozpoczął służbę wojskową jako jednoroczny ochotnik w 1 pułku strzelców krajowych w Strigno. Po jej ukończeniu w dniu 1 października 1913, został oficerem rezerwy z przydziałem mobilizacyjnym do 30 pułku piechoty. Po wybuchu I wojny światowej zmobilizowany 28 lipca 1914 roku i w składzie 30 pułku piechoty wyruszył na front rosyjski. Wziął udział w bitwie galicyjskiej. W dniu 21 października 1914 roku dostał się do niewoli rosyjskiej, a 18 lutego 1915 w Kijowie wstąpił do Legionu Czechosłowackiego, początkowo był strzelcem w 2 pułku strzelców „Jiří z Poděbrad” i w składzie tego pułku brał udział w walkach przeciwko wojskom niemieckim i austro-węgierskim na froncie wschodnim. Przez rok był zwiadowcą w rosyjskiej 83 Dywizji Piechoty, a potem powrócił do czechosłowackiego wojska. W 1917 roku ukończył kurs chorążych w czechosłowackiej brygadzie strzeleckiej, a następnie kurs dowódców kompanii przy czechosłowackiej szkole oficerskiej w latach 1918–1919. Po jego ukończeniu został dowódcą 4 kompanii 2 pułku piechoty i jako jej dowódca wziął udział w odwrocie Korpusu Czechosłowackiego do Władywostoku. Do Czechosłowacji powrócił 12 kwietnia 1920 roku i pozostał w armii czechosłowackiej. Został wtedy dowódcą kompanii w 2 pułku piechoty „Jiří z Poděbrad” w Litomierzycach. 28 lipca 1920 roku został oficerem zawodowym i dowódcą kompanii technicznej w 2 pułku piechoty. 13 stycznia 1923 roku został dowódcą 3 batalionu 2 pułku piechoty. Na przełomie 1923/1924 roku ukończył kurs doskonalący przy 3 pułku artylerii. Następnie został wykładowcą taktyki piechoty w szkole oficerskiej w Pradze. Od 1 lipca 1927 roku ponownie dowódca 3 batalionu 2 pułku piechoty, a już od 31 lipca 1927 roku został dowódcą II batalionu szkolnego 28 pułku piechoty w Mikolovicach. Na przełomie 1927/1928 roku ukończył kurs doskonalący dla dowódców oddziałów wojskowych. W styczniu 1930 roku przeniesiony do Wydziału Ogólnego Ministerstwa Obrony Narodowej. 31 grudnia 1933 roku został dowódcą 42 pułku piechoty w Cieszynie. Pułkiem tym dowodził do 1938 roku. W roku 1936 rozpoczął kurs dla wyższych dowódców, który jednak ze względu na stan zdrowia ukończył dopiero w 1938 roku. Dowodził tym pułkiem w czasie powszechnej mobilizacji po powstaniu Niemców sudeckich w 1938 roku. Po podpisaniu układu monachijskiego i częściowej redukcji armii czechosłowackiej w dniu 15 lutego 1939 roku został dowódcą 9 pułku piechoty w Kremnicy na terenie Słowacji i dowodził nim do momentu zajęcia Czechosłowacji przez Niemców, pułk wtedy wszedł w skład armii słowackiej. Wystąpił 30 marca 1939 z wojska i wrócił do Czech. Po przybyciu na teren Protektoratu Czech i Moraw włączył się do ruchu oporu. Był organizatorem konspiracyjnej organizacji Obrona Narodu i zastępcą dowódcy krajowego w Lounach. W dniu 25 czerwca 1939 roku przekroczył granicę z Polską i zgłosił się do konsulatu Czechosłowacji w Krakowie. Pod koniec lipca 1939 roku przez Gdynię transportem morskim dotarł do Francji. Po przybyciu do Francji początkowo był w dyspozycji dowództwa Czechosłowackich Sił Zbrojnych na uchodźstwie. W dniu 1 stycznia 1940 roku został dowódcą utworzonej we Francji czechosłowackiej 1 Dywizji Piechoty. Następnie w marcu 1940 roku został dowódcą 1 pułku piechoty tej dywizji. Pułkiem tym dowodził w czasie kampanii francuskiej w maju 1940 roku. Po upadku Francji wyjechał do Wielkiej Brytanii. W sierpniu 1940 roku został szefem II Departamentu, a w czerwcu 1941 roku szefem III Departamentu czechosłowackiego Ministerstwa Obrony Narodowej. 15 stycznia 1943 roku został dowódcą Czechosłowackiej Brygady Piechoty w Wielkiej Brytanii. W marcu 1943 roku wysłany został do ZSRR do Buzułuk, jako dowódca i organizator 1 Czechosłowackiej Samodzielnej Brygady i jednocześnie dowódca wszystkich oddziałów czechosłowackich na terenie ZSRR. 18 maja 1944 roku został dowódcą sformowanego I Czechosłowackiego Korpusu Armijnego, utworzonego ze wszystkich czechosłowackich oddziałów w ZSRR. Korpusem tym dowodził w czasie operacji dukielskiej. Po jej zakończeniu na wniosek dowódcy 1 Frontu Ukraińskiego marsz. Koniewa we wrześniu 1944 roku został odwołany ze stanowiska dowódcy korpusu. W dniu 1 października 1944 roku został członkiem dowództwa ziem wyzwolonych początkowo w Chuście, a następnie w Koszycach. W kwietniu 1945 roku został szefem wszystkich szkół oficerskich na terenach wyzwolonych, a już po zakończeniu II wojny światowej w dniu 1 czerwca 1945 roku został dowódcą II Korpusu Armijnego w Hradcu Králové, którym dowodził do 2 grudnia 1947. Odwołany ze stanowiska ze względu na stan zdrowia, przebywał na urlopie zdrowotnym do momentu przeniesienia do rezerwy w dniu 1 kwietnia 1948 roku. AwanseLegion Czechosłowacki
Armia czechosłowacka
Odznaczenia
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
