Jan Očko z Vlašimi był synem pisarza ksiąg ziemskich Jana z Kamenice i nieznanej z imienia matki. Miał wadę wzroku (zmętnienie oka). Pracował jako dyplomata w służbie margrabiego Karola. Później został jego doradcą. Karol IV Luksemburski wystarał się dla Jana o dyspensę od przeszkód nieprawego pochodzenia i ułomności fizycznej[2].
Karierę kościelną rozpoczął od uzyskania godności kanonika w Mělníku i Starej Boleslavi. W latach 1341–1351 był pierwszym prepozytem kapituły Wszystkich Świętych na Hradczanach. Od 1342 był kanonikiem praskiej kapituły katedralnej[3].
17 listopada 1351 papież na prośbę Karola IV mianował go biskupem ołomunieckim. Święcenia biskupie przyjął 13 kwietnia 1352. W 1355 towarzyszył cesarzowi jako jego kanclerz w drodze do Rzymu[4].
Po śmierci Arnoszta z Pardubic na życzenie Karola IV kapituła wybrała go na arcybiskupa praskiego. Jan Očko został w ten sposób głównym doradcą cesarza. Zwołał synod archidiecezji. W 1368 utworzył w Rzymie hospicjum dla czeskich pielgrzymów. W tym samym roku został mianowany zarządcą Królestwa Czeskiego na okres nieobecności Karola IV, który wyruszył do Rzymu. 17 listopada 1370 koronował pierwszą żonę Wacława IVJoannę Bawarską na czeską królową[5].
17 września 1378 otrzymał kapelusz kardynalski z tytułem prezbitera SS. XII Apostoli, będąc pierwszym w dziejach czeskiego Kościoła katolickiego biskupem obdarzonym tą godnością. 20 października 1378 ze względu na wiek i chorobę zrezygnował z urzędu arcybiskupa praskiego. Uczestniczył w pogrzebie Karola IV[6].
