|
Janusz Garbacz
Janusz Stanisław Garbacz (ur. 1 października 1928 w Ostrowie Wielkopolskim, zm. 10 lutego 2016) – polski urzędnik, działacz komunistyczny, chemik, przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Ostrowie Wielkopolskim w latach 1969–1973[1][2]. ŻyciorysSyn Stanisława, przed wojną radnego miejskiego związanego z obozem sanacji[a], i Władysławy, de domo Kałużyńskiej. Uczył się w Szkole Powszechnej im. Tadeusza Kościuszki[b]. W czasie II wojny światowej Niemcy pozbawili jego rodzinę domu. Od 1942 pracował jako pomocnik elektromontera, równocześnie ucząc się na tajnych kompletach. W 1944 skierowany do robót przymusowych w Lubrańcu. Po powrocie do rodzinnego miasta aresztowany przez Gestapo w listopadzie 1944, uratowany wkroczeniem Armii Czerwonej w styczniu 1945[1][2]. W 1946 ukończył I Państwowe Gimnazjum i Liceum Męskie w Ostrowie Wielkopolskim. Po maturze zaczął studiować chemię na Uniwersytecie Poznańskim, utrzymując się z pracy nauczyciela fizyki w Kościanie[1][2]. Na studiach należał do Związku Młodzieży Polskiej[3]. Dyplom uzyskał 1952. Skierowany do pracy w przemyśle filmowym: początkowo w wytwórni w Łodzi, a od 1959 we Wrocławiu. W tym samym roku wrócił do rodzinnego miasta. Pracował w Chemicznej Spółdzielni Pracy, uczył chemii w swojej szkole średniej i liceum ekonomicznym. Został dyrektorem Miejskiego Przedsiębiorstwem Przemysłu Terenowego, a w 1967 Zakładów Automatyki Przemysłowej[1][2]. Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od 1961. W latach 1961–1967 działał w ośrodku propagandy komitetu powiatowego PZPR. W 1969 Miejska Rada Narodowa w Ostrowie Wielkopolskim wybrała go na przewodniczącego prezydium. Został też członkiem egzekutywy komitetu powiatowego partii[3]. Jako szef lokalnej administracji państwowej musiał borykać się ze skutkami fiaska planu pięcioletniego.
Janusz Garbacz na posiedzeniu Miejskiej Rady Narodowej w Ostrowie Wielkopolskim[4]
W 1973 zrezygnował z kierowania prezydium MRN[5] i zaczął pracę w odazotowni gazu w Odolanowie. Został biegłym sądowym w zakresie chemii (do 1997). W 1982 przeszedł na emeryturę, odznaczono go wówczas Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1][2]. Od 1985 stał na czele ostrowskich struktur Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego[6]. Zmarł 10 lutego 2016. Spoczął na ostrowskim cmentarzu przy ul. Bema[1]. Życie prywatneW 1955 ożenił się z Heleną, de domo Stawicką. Mieli dwóch synów: Jarosława (ur. 1956) i Przemysława (ur. 1959)[1]. Uwagi
Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
