|
Joseph Fielding Smith
Joseph Fielding Smith (ur. 19 lipca 1876 w Salt Lake City, zm. 2 lipca 1972 tamże[1]) – amerykański przywódca religijny, historyk i teolog. ŻyciorysUrodził się w Salt Lake City[2], stolicy ówczesnego Terytorium Utah, jako syn Josepha F. Smitha i jednej z jego żon, Juliny Lambson Smith[3]. Ochrzczony i konfirmowany przez ojca 19 lipca 1884[1], wówczas też otrzymał swój pierwszy egzemplarz Księgi Mormona[1]. Dorastał w rodzinnym gospodarstwie rolnym w Taylorsville w hrabstwie Salt Lake[4]. Jego życie wcześnie splotło się z historią Kościoła, którego był członkiem, w 1893 znalazł się wśród naocznych świadków poświęcenia największej świątyni mormońskiej, mianowicie świątyni w Salt Lake City[1]. W 1895 podjął pracę w Zion’s Cooperative Mercantile Institution (ZCMI)[1]. Rok później został wyświęcony w kapłaństwie Melchidezeka (jako starszy)[1], otrzymał również swoje błogosławieństwo patriarchalne[1]. Służbę misjonarską, tradycyjną część życiorysu młodych mężczyzn w ówczesnej kulturze mormońskiej, odbył w Anglii między 1899 a 1901[1]. Krótko po powrocie do kraju został zatrudniony w biurze oficjalnego historyka Kościoła[1]. Podczas kościelnej konferencji generalnej z kwietnia 1906 poparty jako zastępca kościelnego historyka, zajmował to stanowisko do marca 1921[1]. Jego związki z badaniami dziejów macierzystej wspólnoty religijnej były niezwykle silne, Smith natomiast przez blisko pół wieku piastował stanowisko oficjalnego mormońskiego historyka, od marca 1921 aż do 1970[1]. Znany również z zamiłowania do badań genealogicznych[4], dyscypliny naukowej o szczególnym znaczeniu dla świętych w dniach ostatnich, był długoletnim przewodniczącym Towarzystwa Genealogicznego Utah (1934-1961)[1]. Podkreślał wagę pracy świątynnej, posługiwał w prezydium świątyni w Salt Lake (1919-1935)[1], później (1945-1949) był również prezydentem tego kluczowego dla mormonizmu obiektu[5]. W kwietniu 1910 został wyświęcony na apostoła[6] i włączony do Kworum Dwunastu Apostołów[7]. Wzbudziło to pewne kontrowersje i spotkało się z oskarżeniami o nepotyzm, bowiem prezydentem Kościoła był wówczas ojciec Smitha. Zasiadał w tym gremium dłużej niż jakikolwiek inny apostoł w historii Kościoła[7]. Przeżył jednocześnie piętnastu mężczyzn wyświęconych na apostołów po nim[7]. W październiku 1950 poparty jako tymczasowy przewodniczący Kworum Dwunastu Apostołów[8], 9 kwietnia 1951 natomiast już jako jego stały przewodniczący[1]. Dodatkowo, 29 października 1965 zasiadł w Pierwszym Prezydium, jako dodatkowy doradca ówczesnego przywódcy Kościoła[1]. Pomimo zaawansowanego wieku wyświęcony na prezydenta 23 stycznia 1970[7], zastąpił zmarłego pięć dni wcześniej Davida O. McKaya. Przejęcie przez niego rządów w prasie mormońskiej postrzegano jako pomost między współczesnością a początkami Kościoła[7]. Relatywnie krótka, dwuipółletnia[9] prezydentura Smitha przyniosła znaczącą intensyfikację pracy misyjnej[10], reorganizację systemu szkół niedzielnych[10] oraz konsolidację oficjalnych mormońskich publikacji prasowych[10]. Poświęcono jednocześnie w tym czasie świątynie w Provo i w Ogden[10], dokonano także pewnych zmian w systemie komunikacji wewnętrznej użytkowanym przez Kościół[10]. W czasie swojej prezydentury Smith odbył podróże zagraniczne do Meksyku (1970)[1] i Wielkiej Brytanii (1971)[1]. Zalecił również (1970), by wierni przeznaczyli poniedziałkowe wieczory na spotkania w gronie rodzinnym[1]. Uznawany za specjalistę w zakresie mormońskiej teologii[11][4]. Był autorem kilkudziesięciu książek[4] poświęconych tak historii, jak i doktrynie Kościoła. Wśród prac jego autorstwa wymienić można choćby Essentials in Church History, wydaną po raz pierwszy w 1922 i wielokrotnie następnie wznawianą[4]. Spod jego pióra wyszła także Teachings of the Prophet Joseph Smith (1938), prawdopodobnie najczęściej cytowana pozycja w mormońskiej literaturze[12][4]. Był skrybą odpowiedzialnym za zapisanie relacji z wizji o odkupieniu umarłych, której doświadczyć miał prezydent Joseph F. Smith w 1918. Zapis ten, uznany później za kanoniczny, został włączony do Nauk i Przymierzy, jako ostatni, 138. rozdział tej księgi[13]. Trzykrotnie żonaty[14], doczekał się jedenaściorga dzieci[15]. Wywodził się z rodziny kluczowej dla historii i teologii ruchu świętych w dniach ostatnich[16]. Jego ojciec kierował Kościołem między 1901 a 1918. Jego dziadek natomiast, Hyrum Smith, był drugim patriarchą Kościoła[14] i jednocześnie starszym bratem Josepha Smitha, pierwszego mormońskiego przywódcy oraz twórcy tej tradycji religijnej[17]. Jedna z jego córek, Amelia, poślubiła Bruce’a R. McConkiego, autora szeregu opracowań poświęconych mormońskiej doktrynie oraz członka Kworum Dwunastu Apostołów (1972-1985)[18]. Zmarł w rodzinnym mieście w lipcu 1972[19][3][10], tam też został pochowany[14]. Otrzymał doktorat honorowy Uniwersytetu Brighama Younga (1951)[1]. Od 1966 jego imię nosi zbiór książek i materiałów dotyczących historii Kościoła przechowywanych na tej samej uczelni[1]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||
