W zasięgu swojego naturalnego występowania jest drzewem o wysokości do 14 m i luźnym pokroju[7]. W polskim klimacie nie osiąga takiej wielkości, a często jest tylko krzewem[6].
Ulistnienie skrętoległe, liście pojedyncze, nerkowate, całobrzegie, o sercowatej nasadzie i zaokrąglonym wierzchołku. Mają długość i szerokość do 10 cm i są nagie[7]. Jesienią przebarwiają się na żółto[6].
Purpurowo-różowe kwiaty motylkowe zebrane w kilkukwiatowe baldachogrona. Wyrastają nie tylko na cienkich pędach, ale także na starszych gałęziach i pniu. Jest to tzw. kaulifloria, rzadko spotykana wśród drzew w klimacie umiarkowanym[6].
Suche, spłaszczone strąki o brunatnej barwie i długości do 10 cm[7].
Rośliny podobne
Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum), ma liście o podobnym kształcie, ale delikatnie karbowane i o zaostrzonym końcu, ułożone naprzeciwlegle[8].
Biologia i ekologia
Roślina wieloletnia, fanerofit. W naturalnym środowisku rośnie na kamienistych, suchych i słonecznych zboczach. Kwitnie bardzo obficie w kwietniu-maju, przed rozwojem liści. Strąki utrzymują się na drzewie przez całą zimę[8][7].
Nazewnictwo
Nazwa tego drzewa wiąże się z podaniem, iż na drzewie tego właśnie gatunku powiesił się Judasz. Istnieje legenda, że kwiaty tej rośliny były białe, a gdy powiesił się na niej Judasz zarumieniły się ze wstydu. W Biblii judaszowiec południowy nie jest wymieniony z nazwy ani razu, mimo to większość badaczy roślin biblijnych uważa, że jest on tym drzewem, na którym powiesił się Judasz. Gatunek ten jest też powszechnie uprawiany w ogrodach biblijnych[9]. Alternatywnie nazwa tłumaczona jest pomyłką wynikającą z interpretacji pierwotnej nazwy znaczącej „drzewo żydowskie” Arbor Judae stosowanej do XIX wieku (także w języku polskim[10]) z powodu popularności tego gatunku w nasadzeniach ozdobnych w rejonie Jerozolimy[11]. Z czasem nazwa łacińska zaczęła być interpretowana jako „drzewo Judasza” (Arbor Judaeae), co wpłynęło na nazwę zwyczajową tego gatunku w różnych językach[11].
W Polsce może być uprawiany tylko w rejonach o cieplejszym klimacie (południowo-zachodnia część kraju), przemarza bowiem podczas surowych zim. W chłodniejszych rejonach Polski należy go na zimę okrywać matami. Jest natomiast bardzo odporny na suszę[6].
Judaszowca południowego najłatwiej rozmnażać przez nasiona. Wysiewa się je wiosną w szklarni, pod folią lub w ciepłym inspekcie[6].
Preferuje miejsca słoneczne i zaciszne, zabezpieczone od zimnych wiatrów. Najlepiej rośnie na luźnej, piaszczystej glebie o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Źle znosi przesadzanie. Nie wymaga przycinania. Drzewo należy nawozić nawozami azotowymi, ale nie później niż do końca czerwca, przedłużenie nawożenia czyni roślinę bardziej wrażliwą na mróz, gdyż pędy nie zdążą zdrewnieć przed zimą[6].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdeOwen Johnson: Drzewa. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2009. ISBN 978-83-7073-643-9. Brak numerów stron w książce
↑ abOwen Johnson, David More: Przewodnik Collinsa. Drzewa. 1600 gatunków i odmian drzew rosnących w Europie. Multico Oficyna Wydawnicza, 2009. ISBN 978-83-7073-643-9. Brak numerów stron w książce
↑Zofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3. Brak numerów stron w książce
↑Włodzimierz Seneta: Drzewa i krzewy liściaste C. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 100–103. ISBN 83-01-11074-0.
