|
Justyn Szaflarski
Justyn Szaflarski OFM (ur. 14 lutego 1821 w Nowym Targu, zm. 13 listopada 1901 we Lwowie) – polski duchowny rzymskokatolicki zakonu bernardynów. ŻyciorysUrodził się 14 lutego 1821 w Nowym Targu[1][2][3][4]. W rodzinnym mieście ukończył szkoły ludowe[4]. Został absolwentem gimnazjum w Podolińcu[4]. W 1843 wstąpił do zakonu bernardynów w klasztorze w Leżajsku. Ukończył kształcenie filozoficzne w Tarnopolu oraz studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego[4]. W 1847 otrzymał sakrament święceń[1][4]. W trakcie swojej posługi kapłańskiej pełnił funkcje wikariusza, gwardiana, definitora, kustosza, komisarza, wizytatora i prowincjała prowincji ojców bernardynów, a także był kaznodzieją generalnym[1][2][3]. Pracował jako przełożony klasztorów w Gwoźdźcu, Samborze, Lwowie, Sokalu, od 1885 w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rzeszowie[5] oraz pod koniec lat 90. w Krakowie[1][4]. Był proboszczem największej parafii we Lwowie pod wezwaniem św. Andrzeja[4]. Dwukrotnie zostawał prowincjałem zakonu[4] (od 31 maja 1879[6] do 1882[1]). 15 września 1885 wybrany kustoszem prowincji lwowskiej[7]. W 1897 obchodził sekundycję kapłańską[1]. W 1847 w więzieniu koszar na Żółkowskiem odwiedzał i wspierał osadzonych tam Polaków[4]. Jego osobę opisywał Jan Lam (m.in. w dziele pt. Z dni trwogi)[4]. Zmarł 13 listopada 1901 we Lwowie[2][3][4]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[4]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||
.jpg)
