Przez 11 lat pracował jako nauczyciel prywatny w domach w różnych miejscach ziem polskich oraz zagranicą, głównie we Włoszech[3][5]. 16 listopada 1887 podjął pracę w szkolnictwie[2][5]. Od tego roku pracował w Nowym Sączu, skąd reskryptem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 18 sierpnia 1890 został przeniesiony jako zastępca nauczyciela do C. K. Gimnazjum w Sanoku[7][3][4][5]. Tam uczył języka łacińskiego, języka polskiego, języka niemieckiego oraz historii kraju rodzinnego[8][9]. Rozporządzeniem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 25 lipca 1892 został przeniesiony do C. K. III Gimnazjum w Krakowie[10][4].
Od 1895 pracował C. K. Gimnazjum w Wadowicach[4]. Tam uczył języka niemieckiego i matematyki[11]. Rozporządzeniem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 19 lipca 1897 został przeniesiony do C. K. Gimnazjum w Nowym Sączu[12]. Reskryptem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 7 sierpnia 1899 został przeniesiony do C. K. Gimnazjum w Brzeżanach[13][3][5]. Tam uczył języka niemieckiego, języka polskiego, języka łacińskiego, historii, geografii, historii kraju rodzinnego[14][15]. W drugim półroczu 1901/1902 przebywał na urlopie[16]. Rozporządzeniem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 31 października 1902 jako zastępca nauczyciela został przeniesiony do C. K. Gimnazjum w Stanisławowie i uczył języka łacińskiego, języka polskiego, geografii[17][18][4][3][5]. Egzamin nauczycielski złożył 25 listopada 1902, a jego służba liczyła się od 1 grudnia 1902[2].
23 czerwca 1903 został mianowany nauczycielem rzeczywistym w C. K. Gimnazjum w Dębicy[19][2][4] i w kolejnych latach pracował w tym zakładzie (do 1918 imienia Franciszka Józefa)[3][20][3][5]. Otrzymał tytuł c. k. profesora i uczył tam historii, geografii (był zawiadowcą gabinetu geograficznego), języka polskiego, języka niemieckiego, kaligrafii, potem także gimnastyki[21][2][22][23][24][25][26][27][28][29]. W 1913 otrzymał VIII rangę w zawodzie[30].
W Dębicy udzielał się w działalności patriotycznej, oświatowej i filantropijnej[3]. Był prezesem tamtejszego koła Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych[3]. Kierował Sodalicją Panów[3]. Był współzałożycielem dębickiego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz został pierwszym prezesem tej organizacji[3][5]. Reprezentował Macierz Ziemi Cieszyńskiej, na rzecz której działał[5]. Zamieszkiwał w gmachu gimnazjum[5]. Po wybuchu I wojny światowej i ewakuacji ludności pozostał w zakładzie gimnazjum i sprawował opiekę nad gmachem, natomiast po wkroczeniu wojsk rosyjskich (24 września 1914) stanął na czele miasta[31]. U władz wojskowych interweniował w sprawach obywateli[3]. Po drugiej inwazji rosyjskiej trwającej od listopada 1914 do maja 1915 (umieszczono tam koszary i szpital) pozostawał w szkole dbając o jej infrastrukturę[32]. Przypisano mu także ocalenie gmachu szkoły i „Sokoła” w 1915 podczas pożaru miasta, wznieconego przez wycofujące się wojska rosyjskie[5][33]. W pierwszym półroczu roku szkolnego 1917/1918 przebywał na urlopie[34]. Został odznaczony austriackim Krzyżem Jubileuszowym dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych[35].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pozostawał profesorem przemianowanego Państwowego Gimnazjum w Dębicy, ucząc języka niemieckiego, geografii, historii, kaligrafii, był zawiadowcą gabinetu archeologicznego[36][37][38][5].
W uznaniu wydania materiałów do dziejów Dębicy oraz opiekuńczej działalności podczas wojny uchwałą rady gminy miejskiej otrzymał honorowe obywatelstwo miasta[3]. Zmarł 7 stycznia 1924 podczas pracy w gimnazjum[39]. Został pochowany na miejscowym cmentarzu[3].
↑ abcdefghAlicja Puszka: Nauczyciele historii i geografii państwowych szkół średnich w Galicji w okresie autonomii (1868-1914). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1999, s. 343. ISBN 83-87703-59-1.
.jpg){kind=small}
