Kachaber Cakadze
Kachaber Cakadze (ros. Кахабер Цакадзе, gruz. კახაბერ წაქაძე; ur. 28 stycznia 1969 w Bakuriani)[1] – gruziński skoczek narciarski, trzykrotny uczestnik zimowych igrzysk olimpijskich, uczestnik mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym i w lotach narciarskich. Jest jedynym gruzińskim skoczkiem narciarskim, który uczestniczył w najwyższej rangi zawodach międzynarodowych. Trzykrotnie brał udział w igrzyskach olimpijskich (w 1994, 1998 i 2002). Najwyższe miejsce – 50. na skoczni normalnej – zajął w swoim pierwszym starcie. Dziesięciokrotnie uczestniczył w zawodach indywidualnych Pucharu Świata, zajmując miejsca poza pierwszą trzydziestką (najwyższe miejsce – 39. – zajął w Planicy w 1994; były to zarazem zawody mistrzostw świata w lotach). 31 razy zdobywał punkty w Pucharze Kontynentalnym i jeden raz w poprzedniku tego cyklu, czyli w Pucharze Europy. Syn Koby Cakadze, również skoczka narciarskiego. Przed startami pod flagą gruzińską, Kachaber Cakadze reprezentował Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz Wspólnotę Niepodległych Państw. Życie prywatneUrodził się w Bakuriani w Gruzińskiej SRR jako syn Koby Cakadze, skoczka narciarskiego reprezentującego Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Był on wielokrotnym mistrzem ZSRR i reprezentował ten kraj w najważniejszych imprezach międzynarodowych[2][1][3]. Przez niemal całą karierę był jedynym reprezentantem swojego kraju w skokach narciarskich[4] (kiedy kończył karierę epizodyczny start zaliczył Lewan Kozanaszwili)[5]. W czasie kariery obywał się bez trenera, założył dla siebie samego klub „Koba Cakadze”. Samodzielnie finansował swoje wyjazdy na zawody. Mieszkał i trenował w Stanach Zjednoczonych, równocześnie pracując jako taksówkarz w Chicago[6]. Na zawody przyjeżdżał czarnym sedanem[7]. Kachaber Cakadze był jednym z najbardziej masywnych skoczków narciarskich na świecie. Przy wzroście ok. 173 cm, jego waga oscylowała w granicach od 70 kg (w połowie lat 90.)[1] do niemal 75 kg podczas zimowych igrzysk olimpijskich w Salt Lake City. Z tego powodu przylgnął do niego przydomek „Latający Słoń”[7]. Przebieg karieryZwiązek Socjalistycznych Republik RadzieckichKarierę rozpoczął jako reprezentant Związku Radzieckiego. Jego pierwszym większym startem na arenie międzynarodowej były mistrzostwa świata juniorów w 1987. 7 lutego wystąpił w konkursie indywidualnym, a dwa dni później w drużynowym. W konkursie indywidualnym po skokach na 83,5 i 82 m zajął 19. miejsce z notą łączną 180,3 pkt. (startowało 58 zawodników)[8]. W konkursie drużynowym skakał 83,5 i 83 metry, co w efekcie dało mu najwyższą notę spośród wszystkich radzieckich skoczków (182,4). Jednak drużyna radziecka (w składzie: Kachaber Cakadze, Roman Kierow, Eduard Subocz i Jurij Dudariew) zajęła siódme miejsce (startowało 14 ekip)[9]. Przez niemal kolejne dwa lata nie odnotował poważniejszych startów międzynarodowych. Pierwszym takim startem były zawody Pucharu Świata z 14 stycznia 1989 w Libercu. Cakadze debiutował w tychże zawodach. Skoczył jednak tylko 82,5 m i zajął 91. miejsce, wyprzedzając zaledwie czterech zawodników. Dzień później w Harrachovie poszło mu już nieco lepiej, gdyż zajął 74. miejsce w stawce 95 zawodników. Wyprzedził wówczas m.in. Zbigniewa Klimowskiego i Jarosława Mądrego[10]. W sezonie 1990/1991 odnotował już więcej startów. 23 grudnia 1990 w Chaux-Neuve wystąpił w zawodach Pucharu Europy (poprzednik Pucharu Kontynentalnego). Zajął 15. miejsce i zgodnie z ówczesnymi zasadami punktowania zdobył jeden punkt do klasyfikacji generalnej, w której zajął 95. miejsce (ex aequo ze Zbigniewem Klimowskim i Miranem Tepešem)[11]. W sezonie tym startował jeszcze w czterech zawodach Pucharu Europy, jednak zawsze był poza czołową piętnastką[12]. Wystąpił również w pięciu zawodach Pucharu Świata, z czego najwyższe miejsce zajął 3 marca w Lahti – był wówczas 41. zawodnikiem konkursu (w pozostałych zawodach był 57., 51., 45. i ponownie 57.)[12]. Wspólnota Niepodległych PaństwW barwach reprezentacji WNP odnotował dwa starty. 20 marca 1992 w Sprovie zajął 51. miejsce w zawodach Pucharu Europy (skoczył 71,5 m). Dzień później w Meldal, po skokach na 85 i 86 m zajął 33. miejsce z notą łączną 150,4 pkt.[12] GruzjaPo rozpadzie Wspólnoty Niepodległych Państw, Cakadze reprezentował Gruzję. W pierwszych zawodach pod flagą gruzińską wystąpił w sezonie 1992/1993 (5 grudnia 1992). Był to konkurs Pucharu Świata w Falun, w którym Cakadze odpadł jednak w kwalifikacjach (skoczył tylko 69 m, podczas gdy najsłabszą odległością dającą awans było 80,5 m)[13]. W lutym 1992, również w Falun, wystąpił na mistrzostwach świata. Na skoczni dużej, po skokach na 68 i 61 m zajął przedostatnie 61. miejsce, wyprzedzając tylko Kanadyjczyka Jeremy'ego Blackburna, który upadł w pierwszym skoku i nie oddał w ogóle drugiej próby[14]. Na normalnym obiekcie skakał 63 i 62,5 m, co dało mu 63. miejsce (tym razem wyprzedził trzech zawodników)[15]. Po mistrzostwach wystąpił jeszcze w konkursie Pucharu Świata w Lahti, który ukończył na 67., przedostatnim miejscu[12]. W sezonie 1993/1994 odnotował kilka ważnych startów. 11 grudnia 1993 w Oberwiesenthal zadebiutował w nowo utworzonym Pucharze Kontynentalnym. W jednoseryjnym konkursie zajął 32. miejsce i był bliski zdobycia punktów (od tego sezonu, we wszystkich zawodach punkty zdobywało 30 najlepszych skoczków). Dzień później w Lauschy był ponownie 32. Pierwsze punkty do klasyfikacji PK zdobył 29 grudnia w St. Aegyd. Zajął wówczas 16. miejsce i zdobył 15 punktów do klasyfikacji generalnej, w której zajął 205. miejsce[11][12]. 20 i 25 lutego 1994 wystąpił jako pierwszy skoczek z niepodległej Gruzji na igrzyskach olimpijskich. Po skokach na 75 i 78 m zajął 55. miejsce na skoczni dużej (wyprzedził trzech skoczków), a na skoczni normalnej zajął 50. miejsce po skokach na 75,5 i 71 m (tym razem okazał się lepszy od ośmiu zawodników)[1]. 20 marca wystąpił też na mistrzostwach świata w lotach, które były jednocześnie zawodami Pucharu Świata. Na mamuciej skoczni w Planicy zajął 39. miejsce po skokach na 88 i 94 m (wyprzedził czterech zawodników; niżej niż Cakadze sklasyfikowany został między innymi Roar Ljøkelsøy[16])[17]. Był to jego największy sukces zarówno w Pucharze Świata jak i w mistrzostwach świata w lotach, w których potem nie startował[12]. Kolejne kilka lat spędził na startach wyłącznie w Pucharze Kontynentalnym. W sezonie 1994/1995 był 11. i 12. w Lake Placid i 11. w Ishpeming. Bliski zdobycia punktów był też w Westby, gdzie zajął 32. miejsce. Zdobył łącznie do klasyfikacji generalnej 70 punktów i uplasował się na 100. miejscu[12][11]. W następnym sezonie sytuacja się powtórzyła – Cakadze zdobywał punkty tylko w Lake Placid, w którym był 15. i 12. Ponadto był 32. w Libercu[12]. W sezonie 1996/1997 punktował już znacznie częściej. 21 i 22 grudnia zajmował 29. i 19. miejsce (odpowiednio: Brotterode i Lauscha), a 28 i 29 grudnia plasował się w pierwszej dziesiątce (9. i 7. miejsce w Lake Placid). Ponadto punktował jeszcze w Oberhofie (27. i 15. miejsce), Szczyrbskim Jeziorze (21. lokata), Braunlage (27. pozycja) i Harrachovie (26. miejsce). Zdobył aż 118 punktów i zajął w klasyfikacji generalnej 86. miejsce[11][12]. W sezonie 1997/1998 punktował w Zakopanem i Libercu oraz dwukrotnie we Frenštácie i Chamonix. Ponadto odpadał w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata w Ramsau[12]. Na zimowych igrzyskach w 1998 na normalnej skoczni zajął 55. miejsce po skoku na 69 metrów (wśród 62 zawodników). Na dużym obiekcie zajął trzecie od końca 59. miejsce (skoczył 89,5 m)[1]. Po igrzyskach startował jeszcze w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Willingen, jednak w obu konkursach był poza trzydziestką[12]. W grudniu 1998 odpadał w kwalifikacjach do wszystkich konkursów Turnieju Czterech Skoczni. Potem do końca sezonu skakał w PK, w którym wystąpił 16 razy. Tylko czterokrotnie zdobywał jednak punkty, a miało to miejsce m.in. w Bad Goisern (30. miejsce), Lauschy (25. miejsce) i Ishpeming (27. miejsce). 6 lutego 1999 odniósł największy sukces w PK, gdy zajął piąte miejsce w jednoseryjnym konkursie w Braunlage (skoczył 80 m)[12]. W sezonie 1999/2000 sześciokrotnie startował w Pucharze Kontynentalnym i ani razu nie zdobył punktów (najbliżej był w Braunlage, gdzie był na 32. miejscu). Dwukrotnie odpadał w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata. Wystąpił tylko w jednym konkursie PŚ – było to 28 listopada 1999 w Kuopio. W jednoseryjnych zawodach, które przeprowadzono bez rozgrywania kwalifikacji, zajął 79. (ostatnie) miejsce, skacząc zaledwie 50 metrów. Był to jego ostatni występ w głównym konkursie PŚ[12][18]. W sezonie 2000/2001 zdobył 7 punktów w PK za 25. i 30. miejsce w Westby. Blisko zdobycia pucharowych punktów był w jednym z konkursów w Chamonix, gdzie zajął 34. miejsce. W dziewięciu pozostałych konkursach, w których skakał, zajmował nieco dalsze pozycje. Ponadto w jednym konkursie został zdyskwalifikowany[12]. Sezon 2001/2002 był ostatnim sezonem w karierze Kachabera Cakadze. Rozpoczął go 14 i 15 lipca w nieudanych dla niego konkursach Pucharu Kontynentalnego w Villach (48. i 38. miejsce). W sierpniu zajął 67. miejsce w Oberstdorfie. Następnie startował w kwalifikacjach do trzech konkursów Letniego Grand Prix, w których jednak odpadał (w jednym z nich zdyskwalifikowano go). W grudniu zaliczył także nieudane kwalifikacje do konkursów Pucharu Świata w Titisee-Neustadt i Villach (odpadając w tychże)[12]. 26 grudnia zajął 49. miejsce w PK w Sankt Moritz. Potem startował w kwalifikacjach do trzech konkursów Turnieju Czterech Skoczni; w każdych jednak odpadał. Do końca stycznia 2002 wystąpił jeszcze w sześciu konkursach PK i w czterech z nich zdobył punkty; miało to miejsce dwukrotnie w Ishpeming i Westby (zdobył łącznie 33 punkty)[12]. W lutym 2002 wystąpił w ostatniej dużej imprezie w swej karierze. Były to zimowe igrzyska w Salt Lake City. W obu konkursach odpadł w kwalifikacjach. W kwalifikacjach na obiekcie normalnym miał wyniki lepsze tylko od dwóch zawodników (skoczył 73 m); na dużym również wyprzedził tylko dwóch (tym razem skoczył 90 m)[1]. W tym samym roku zakończył karierę sportową[19]. Ostatni występ Cakadze na arenie międzynarodowej miał miejsce 3 sierpnia tegoż roku. W konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego na skoczni normalnej w Oberstdorfie zajął 90. miejsce po skoku na odległość 73,5 m. W zawodach tych wziął udział również inny Gruzin, Lewan Kozanaszwili, który po skoku na 52 m zajął ostatnie, 111. miejsce[12][20]. OsiągnięciaIgrzyska olimpijskieIndywidualnie
Starty w konkursach igrzysk olimpijskich – szczegółowo
Mistrzostwa świataIndywidualnie
Starty na mistrzostwach świata – szczegółowoŹródło:[21]
Mistrzostwa świata w lotach
Starty na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowoŹródło:[12]
Mistrzostwa świata juniorówIndywidualnie
Drużynowo
Starty na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowoŹródło:[12]
Puchar ŚwiataMiejsca w poszczególnych konkursachŹródło:[12] Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja.
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
Puchar KontynentalnyŹródło:[5]
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego
Letni Puchar KontynentalnyMiejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu KontynentalnegoŹródło:[12]
Puchar EuropyŹródło:[5]
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu EuropyW zawodach Pucharu Europy, podobnie jak w zawodach Pucharu Świata, obowiązywała inna punktacja[b].
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|