Kamienica Leona Feliksa Goldstanda w Warszawie
Kamienica w 2021
|
| Państwo
|
 Polska
|
| Miejscowość
|
Warszawa
|
| Adres
|
ul. Kredytowa 9
i pl. Dąbrowskiego 8
|
| Styl architektoniczny
|
empire
|
| Architekt
|
Józef Napoleon Czerwiński i Wacław Heppen
|
| Inwestor
|
Leon Feliks Goldstand
|
| Kondygnacje
|
8 p. > 5 p.
|
| Rozpoczęcie budowy
|
1913
|
| Ukończenie budowy
|
1916
|
| Ważniejsze przebudowy
|
1946−1947
|
| Pierwszy właściciel
|
rodzina Goldstandów
|
| Kolejni właściciele
|
Zofia Tarnowska
Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych/Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne (1946-2003)[1]
|
Położenie na mapie Warszawy  Kamienica Leona Feliksa Goldstanda w Warszawie |
Położenie na mapie Polski  Kamienica Leona Feliksa Goldstanda w Warszawie |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Kamienica Leona Feliksa Goldstanda w Warszawie |
 52°14′15,5″N 21°00′35,7″E/52,237639 21,009917
|
|
|
Kamienica Leona Feliksa Goldstanda[2][3] – kamienica znajdująca się w Warszawie, na rogu ulicy Kredytowej 9 i placu Dąbrowskiego 8.
W momencie powstania była jedną z najwyższych kamienic Warszawy. Po II wojnie światowej została pozbawiona wystroju, obniżona do pięciu kondygnacji i przekazana Wydawnictwom Szkolnym i Pedagogicznym.
Historia
Kamienica została zbudowana w latach 1912-1916 przy ówczesnym placu Zielonym, w perspektywie ówczesnej ulicy Erywańskiej (po 1916 przemianowanej na Kredytową)[4]. Inicjatorem jej zaprojektowania i inwestorem był Leon Feliks Goldstand[4]. Projektantami budynku byli architekci Józef Napoleon Czerwiński oraz Juliusz[4] bądź Wacław Heppen[5]. Ośmiopiętrowy budynek był jednym z najwyższych w mieście[4]. Empirową fasadę zdobiły płaskorzeźby oraz jońskie i korynckie półkolumny[4]. Fasadę od strony placu wieńczyła masywna attyka.
Po I wojnie światowej (od 1919) w budynku miało siedzibę Ministerstwo Robót Publicznych[5]. Na parterze (od strony ul. Kredytowej) mieściła się kawiarnia nazywana „Dużą“ lub „Wielką Ziemiańską“ (filia „Małej Ziemiańskiej”)[6], zaś od strony placu – dancing „Kakadu” w stylu amerykańskim[7].
Podczas II wojny światowej kamienica została w niewielkim stopniu uszkodzona, choć w powstaniu warszawskim funkcjonowała tu radiostacja wraz ze szpitalem[5].
Po wojnie, w latach 1946-1947 została gruntownie przebudowana[5]. Wówczas usunięto kilka kondygnacji oraz zwieńczenie fasady od strony placu Dąbrowskiego, zamieniono także układ okien i usunięto wszystkie dekoracje[5].
Od września 1946[8] przez kolejne 57 lat kamienica była główną siedzibą Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych[1].
Współcześnie kamienica prezentuje się bardzo skromnie[5].
Galeria
-
Kamienica ok. 1915
-
Kamienica po 1931
Przypisy
- ↑ a b WSiP (autor korporatywny), Oficjalna historia Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych [online], 2016 [dostęp 2017-02-08] (pol.).
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 60. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 2. Canaletta-Długosza. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 192. ISBN 83-9066291-4.
- ↑ a b c d e Topolska 2003 ↓, s. 228.
- ↑ a b c d e f Zalewski 2016 ↓, s. 255.
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1019. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Jerzy Kasprzycki: Warszawa sprzed lat (1900-1939). Warszawa: Wydawnictwo „Kraj”, 1989, s. 38.
- ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie kalendarz ilustrowany 1959”, s. 34, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”.
Bibliografia
- AnnaA. Topolska AnnaA., Warszawa na niemieckich fotografiach z okresu I wojny światowej, „Almanach Muzealny”, 3, Warszawa: Muzeum Historyczne m. st. Warszawy, 2003, s. 213-236, ISSN 1507-6466 [dostęp 2017-02-08] .
- IreneuszI. Zalewski IreneuszI., Echa dawnej Warszawy, t. 2: Kolejne 100 adresów, Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2016, ISBN 978-83-63842-09-3, OCLC 944093936 (pol.).
_(cropped).jpg)
