Karabin maszynowy Te-4

Karabin maszynowy Te-4 – japoński lotniczy karabin maszynowy kalibru 7,7 mm z okresu II wojny światowej produkowany dla Cesarskiej Armii Japońskiej. Karabin ten był używany jako pojedynczy, ruchomy karabin maszynowy w niektórych japońskich bombowcach. W niektórych dokumentach, zarówno japońskich jak i alianckich, określany bywał czasami jako „Typ 89 zmodyfikowany, pojedynczy” i często bywa mylony z karabinem maszynowym Typ 89 o tym samym kalibrze.

Do 1940 karabiny maszynowe do kalibru 11 mm używane przez Cesarską Armię Japońską nazywane były kikan juu (dosłownie – „karabin maszynowy”)^[1], dalsze oznaczenie, np. „Typ 89” oznaczało według kalendarza japońskiego rok wprowadzenia do służby 2589 (1929/30 według kalendarza gregoriańskiego). W 1940 wprowadzono nowy system oznaczeń, karabiny maszynowe do kalibru 11 mm otrzymały oznaczenie te będące skrótem od kana teppou (dosłownie „karabin”) oraz shikki – numer kolejny, typ^[2].

Karabin został zaprojektowany najprawdopodobniej w Rikugun Kokugijutsu Kenkyujo (Giken - Instytut Doświadczalny Techniki Lotniczej Armii) w Tokio przed 1936^[3] i wywodzi się z eksperymentalnego karabinu maszynowego znanego jako otsu-gou z którego także pochodzi współczesny mu km Typ 89 „ruchomy”^[4]. W wielu dokumentach karabin ten jest określany jako „Typ 89 ruchomy, pojedynczy” i jako taki bywa mylony z „przepołowionym” podwójnym karabinem Typ 89^[4].

Ograniczoną produkcję karabinu rozpoczęto około 1936, a do produkcji masowej wszedł w 1941^[4]. Produkowany był w fabrykach broni Armii w Tokio, Kokurze i Nagoyi^[3].

Karabin maszynowy Te-4 był bronią samoczynną działającą na zasadzie odprowadzenia części gazów z przewodu lufy, strzelał z zamka zamkniętego typu Nambu^[3]. Karabin zasilany był z magazynka talerzowego o pojemności 70 naboi, używał amunicji 7,7 × 58 mm SR^[3]. Łuski po wystrzelanych pociskach były wyrzucane pod karabin do specjalnej torby^[4]. Szybkostrzelność teoretyczna wynosiła około 730 strzałów na minutę, prędkość wylotowa pocisku wynosiła 810 m/s^[3].

Masa karabiny wynosiła 9,3 kg, a całkowita długość 1069 mm^[3].

Karabin używany był przez cały okres wojny na Pacyfiku^[4]. W bombowcu Kawasaki Ki-48 używany był na dolnym, brzusznym stanowisku strzeleckim, choć na innych stanowiskach strzeleckich w tym bombowcu używano karabinów Typ 89^[3].

• Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. Atglen, PA: Schiffer Publishing, 2004. ISBN 0-7643-2097-1. Brak numerów stron w książce