Karaimoznawstwo

Karaimoznawstwo – nauka o języku, literaturze, kulturze, historii i religii Karaimów; stanowiąca jedną z dziedzin orientalistyki.

Początki polskiego karaimoznawstwa wiążą się z osobą Tadeusza Czackiego i jego publikacją Rozprawa o Żydach i Karaitach (Wilno 1807, wznowienia: Kraków 1860 oraz Lwów 1886)^[1]. Jako samodzielna dziedzina nauk orientalistycznych karaimoznawstwo rozwinęło się w Polsce w II Rzeczypospolitej dzięki aktywności Tadeusza Kowalskiego i Ananiasza Zajączkowskiego, a następnie w okresie powojennym. Wkład polskiego karaimoznawstwa w porównaniu do innych krajów był i pozostał znaczący^[2]. Aktualnie badania karaimoznawcze prowadzone są w Polsce w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Uniwersytecie Warszawskim oraz Uniwersytecie Jagiellońskim. Czasopismem naukowym poświęconym karaimoznawstwu jest rocznik „Almanach Karaimski”^[3].

Abraham Firkowicz, Jan Grzegorzewski, Tadeusz Jan Kowalski, Seraja Szapszał, Aleksander Mardkowicz, Ananiasz Zajączkowski, Włodzimierz Zajączkowski, Szymon Szyszman, Józef Sulimowicz, Aleksander Dubiński

Henryk Jankowski, Michał Németh, Mariola Abkowicz, Anna Sulimowicz, Adam Dubiński, Szymon Pilecki

• Tadeusz JanT.J. Kowalski Tadeusz JanT.J., Najpilniejsze zadania karaimoznawstwa, „Myśl Karaimska”, 11, 1936, s. 12–23 .
• AleksanderA. Dubiński AleksanderA., Początki zainteresowań językiem i literaturą karaimską w nauce europejskiej do końca XIX w, „Przegląd Orientalistyczny”, 2 (30), 1959, s. 135–144 .
• AleksanderA. Dubiński AleksanderA., Pół wieku karaimoznawstwa w Polsce, „Euhemer – Przegląd Reliogioznawczy”, 4 (98), 1975, s. 15–20 .
• AleksanderA. Dubiński AleksanderA., Publikacje reliogioznawcze w zakresie karaimoznawstwa polskiego (od 1918 roku). Bibliografia, „Studia Religioznawcze”, 18, 1986, s. 61–76 .