|
Karol Fryderyk Holsztyński
Karol Fryderyk (ur. 29 kwietnia 1700 w Sztokholmie; zm. 18 czerwca 1739 w Rolfshagen) – książę Holsztynu od 1702 r., mąż Anny Romanowej od 1725 r., od ich syna Piotra III władcy Rosji pochodzili z dynastii Romanow-Holstein-Gottorp[1]. ŻyciorysKarol Fryderyk urodził się w 1700 r. jako jedyny syn Fryderyka IV, księcia Holsztynu i Jadwigi Zofii Wittelsbach, królewny szwedzkiej[2]. Wcześnie stracił rodziców - w 1702 r. zmarł jego ojciec a 6 lat później Jadwiga Zofia, która sprawowała w jego imieniu regencję. Książę wychowywał się w Szwecji, tam zdobył wykształcenie; był ambitny, jednak mało zdolny[2]. W 1718 roku jako syn Fryderyka IV Holsztyńskiego był obok księcia Fryderyka Heskiego obdarzonego nominalnym tytułem generalissimusa najpoważniejszym kandydatem do objęcia tronu Szwecji po bezdzietnym Karolu XII.[3]. Ostatecznie Rada Królewska 6 grudnia 1718 r. oddaliła pretensje Karola Fryderyka do tronu. Prawo następstwa tronu przyznano siostrze Karola XII Ulryce Eleonorze[4]. Na początku lat 20. zamieszkał w Rosji, gdzie szukał poparcia cara Piotra Wielkiego dla swoich roszczeń do tronu Szwecji[2]. Karol Fryderyk zabiegał o rękę którejś z carówien, jednak Piotr Wielki nie aprobował tych planów[2]. Car zmarł w styczniu 1725 r. Na tron wstąpiła wdowa po nim, Katarzyna I, która darząc sympatią księcia przekonała starszą córkę do małżeństwa[2]. 1 czerwca 1725 r. w Petersburgu odbył się ślub 25-letniego Karola Fryderyka i 17-letniej Anny Piotrowny z dynastii Romanowów[2]. Od czasu zawarcia małżeństwa książę przebywał na dworze petersburskim[2]. Ten ślub stał się początkiem ścisłych kontaktów Rosji z księstwami w północnych Niemczech[1]. Sam związek był nieudany - Anna i Karol miewali pozamałżeńskie relacje z innymi[1]. Karol Fryderyk jako zięć panującej cesarzowej był ważną postacią na dworze[1]. Został członkiem specjalnie utworzonej 6-osobowej Najwyższej Tajnej Rady, będącej organem doradczym cesarzowej Katarzyny I[1]. Przywódcą Tajnej Rady i faktycznym konstruktorem polityki rosyjskiej był faworyt cesarzowej książę Aleksander Mienszykow, ale Karol Fryderyk uchodził za ważnego członka tej grupy[1]. Stał na czele partii holsztyńskiej, powiązanej z niemieckimi interesami. Inspirował antyduńskie i antyangielskie działania polityki rosyjskiej[5]. W 1727 r. zmarła Katarzyna I, która na swojego dziedzica wyznaczyła Piotra Aleksiejewicza z pominięciem żony Karola Anny i jej siostry Elżbiety[6]. Żona księcia wyrażała niezadowolenie z decyzji matki, jednakże wraz z mężem weszła w skład dziewięciu regentów rządzących Rosją w imieniu małoletniego Piotra II. W rzeczywistości realną władzę sprawował książę Mienszykow, który zaręczył cesarza ze swoją córką Marią[6]. Anna wraz z mężem manifestowali swoje niezadowolenie. Mienszykow aby nie tracić wpływów na dworze wypłacił Karolowi i Annie ponad milion florenów aby opuścili Rosję i udali się z misją dyplomatyczną do Szlezwiku[6]. Ze związku z Anną miał urodzonego w 1728 r. jedynego syna księcia Karola Piotra Ulryka, późniejszego cesarza Rosji Piotra III[6]. W maju 1728 r. został wdowcem[6]. Wraz ze śmiercią żony książę stracił finansowanie z Rosji[2]. Karol Fryderyk nie był dobrym ojcem[2]. Trzymał syna żelazną ręką. Mały Karol Piotr Ulryk spędzał całe dnie w koszarach zamkowych w towarzystwie oficerów i ordynansów[7]. W 1735 r. ufundował Order św. Anny, którego dewizą były słowa Amantibus Justitiam Pietatem Fidem (kochającym sprawiedliwość, uczciwość, wiarę)[8]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
