|
KauczukKauczuk – ogólna nazwa dla materiałów wykazujących zarazem elastyczne, jak i lepkie własności.  Kauczuki są w olbrzymiej większości materiałami zbudowanymi z długich, przypadkowo splątanych z sobą cząsteczek polimerów, które nie wykazują tendencji do krystalizacji. Podobnie jak w zwykłej cieczy cząsteczki te mogą się wzajemnie przemieszczać, ale ich ruch jest ograniczony wzajemnym splątaniem. Splątanie tworzy rodzaj luźnej sieci, która pod wpływem rozciągania lub ściskania może ulegać łatwemu i odwracalnemu odkształceniu, ale w przypadku działania odpowiednio dużych sił ścinających materiał zaczyna płynąć w efekcie zrywania (rozplątywania) się węzłów luźnej sieci. W efekcie kauczuki charakteryzują się własnościami elastycznymi, przy zachowaniu ograniczonej zdolności do płynięcia. Stanowią one półprodukt do otrzymywania gumy w wyniku wulkanizacji, czyli trwałego chemicznego sieciowania cząsteczek tworzących kauczuk. Kauczuki dzieli się na naturalne i syntetyczne.
Wulkanizacja kauczukuPoza swą niezwykłą wartością gospodarczą, surowy kauczuk przyniósł inne niewymierne korzyści kilku osobom. Joseph Priestley (znany przede wszystkim jako odkrywca tlenu) nadał mu nazwę „rubber” (popularna angielska nazwa kauczuku), gdy zauważył w 1770 jak użytecznym materiałem jest kauczuk do wycierania śladów po ołówku (rub out – wycierać, wymazywać). W 1823 szkocki chemik Charles Macintosh (1766-1843) zapisał w historii swe nazwisko (chociaż powszechnie pisane z pewnym błędem) dzięki wynalezieniu „mackintosha” – przeciwdeszczowego płaszcza wykonanego z tkaniny, w której warstwa kauczukowa znajdowała się między warstwami innego (ubraniowego) materiału. Charles Goodyear (1800-60) z Filadelfii, handlujący wyrobami żelaznymi zapoczątkował światu „epokę” kauczuku. Szukając metody wyeliminowania jego lepkości w stanie gorącym i twardości na zimno – Goodyear zmieszał kauczuk z siarką, a następnie podgrzał go. Rezultat przerósł oczekiwania. Otrzymany materiał posiadał odpowiednią gęstość, trwałość, a jednocześnie zachowywał elastyczność i ciągliwość kauczuku niepoddanego takiemu zabiegowi. Proces ten nazywany jest wulkanizacją. Wulkanizowany kauczuk (znany pod potoczną nazwą – guma) znalazł wiele zastosowań takich, jak np. pasy transmisyjne, węże gumowe, zawory, izolacje przewodów elektrycznych, a w okresie późniejszym wykazał swą największą przydatność do produkcji wypełnionych powietrzem opon dla wszelkich pojazdów. Pod koniec XIX w. Michelin we Francji, Dunlop w Anglii i Goodrich w USA skupili całość produkcji opon samochodowych na świecie. Słabe i mocne stronyMocne strony
Ograniczenia
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
