|
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1936 zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu państwa bez medalu państwa nieuczestniczące w igrzyskach Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1936         .jpg)      Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1936 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na IV Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku w Garmisch-Partenkirchen. Na igrzyskach w Garmisch-Partenkirchen przeprowadzono 17 konkurencji w 8 dyscyplinach sportowych[1], czyli o trzy więcej niż podczas poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w 1932 roku w Lake Placid. Po raz pierwszy medale olimpijskie przyznano w narciarstwie alpejskim (kombinacja kobiet i mężczyzn) oraz w sztafecie biegowej mężczyzn[2][3]. Rozegrano również zawody pokazowe w patrolu wojskowym i curlingu bawarskim[4][5]. W igrzyskach olimpijskich wzięło udział 668 sportowców (588 mężczyzn i 80 kobiet) z 28 narodowych reprezentacji[1]. Dla sześciu państw – Australii[a][6], Bułgarii, Grecji, Hiszpanii, Liechtensteinu i Turcji – występ w Garmisch-Partenkirchen był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla Liechtensteinu był to ponadto pierwszy start olimpijski, zarówno w letnich i zimowych edycjach igrzysk[7]. Medalistami zostali sportowcy z 11 reprezentacji, co oznacza, że 17 państw zakończyło igrzyska z zerowym dorobkiem medalowym. Zwycięstwo w klasyfikacji medalowej odniosła reprezentacja Norwegii z 7 złotymi, 5 srebrnymi i 3 brązowymi medalami. Drugie miejsce zajęła reprezentacja Niemiec z dorobkiem 6 medali (3 złotych i 3 srebrnych), a trzecie Szwecji z 7 medalami (2 złote, 2 srebrne i 3 brązowe)[1]. Dla Norwegów, Niemców i Szwedów występ w Garmisch-Partenkirchen był najlepszym startem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Niemcy zdobyli pierwsze w historii złote i srebrne medale zimowych igrzysk. Natomiast Norwegowie uzyskali najlepszy wynik medalowy od letnich igrzysk w Paryżu w 1924 roku[8][9][10]. Najlepszy zimowy start w igrzyskach olimpijskich zaliczyli również reprezentanci Austrii[11]. De facto najlepszy wynik medalowy w zimowych igrzyskach uzyskali także reprezentanci Wielkiej Brytanii. Zawodnicy z tego kraju zdobyli złoty medal olimpijski w hokeju na lodzie[12]. Był to wówczas pierwszy złoty medal zimowych igrzysk dla Wielkiej Brytanii[b][5][13][14][15][16][17]. Najlepszy start od igrzysk w Chamonix uzyskali reprezentanci Szwajcarii[18]. Reprezentanci Węgier w łyżwiarstwie figurowym – Emília Rotter i László Szollás zdobyli drugi z rzędu brązowy medal olimpijski[19]. Były to jedyne medale dla tego kraju od pierwszych zimowych igrzysk[20]. Występ w Garmisch-Partenkirchen był najsłabszym w historii zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Stanów Zjednoczonych, Kanady i Francji. Amerykanie uzyskali najgorszy wynik medalowy we wszystkich swoich startach olimpijskich, włącznie z letnimi edycjami igrzysk[21]. Dla Kanadyjczyków były to drugie w historii (po letnich igrzyskach w 1924 roku) igrzyska bez złotego medalu[22], a dla Francuzów trzecie (po letnich igrzyskach w 1904 roku i zimowych w 1924 roku) bez złota i srebra[23]. Multimedalistami igrzysk olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen zostało dziewięciu sportowców, spośród których pięciu zdobyło co najmniej jedno złoto. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został łyżwiarz szybki Ivar Ballangrud z trzema złotymi i jednym srebrnym medalem. Drugie miejsce w indywidualnej klasyfikacji medalowej zajął narciarz Oddbjørn Hagen, który zdobył trzy medale w biegach narciarskich i kombinacji norweskiej[1]. Stał się w ten sposób został czwartym sportowcem w historii, który podczas jednej edycji zimowych igrzysk olimpijskich wywalczył medale w dwóch dyscyplinach sportu[24]. W rywalizacji solistek w łyżwiarstwie figurowym złoty medal olimpijski po raz trzeci z rzędu wywalczyła Sonja Henie, została w ten sposób pierwszą kobietą z trzema złotami zimowych igrzysk olimpijskich[25][26][27]. Zwycięzca konkursu skoków w Garmisch-Partenkirchen, Birger Ruud jako pierwszy w historii obronił tytuł mistrza olimpijskiego w skokach narciarskich[28]. Klasyfikacja państwPoniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1936 w Garmisch-Partenkirchen, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
Klasyfikacje według dyscyplinBiegi narciarskieNa igrzyskach w Garmisch-Partenkirchen rozegrano trzy konkurencje biegowe – dwa biegi indywidualne mężczyzn (na dystansach 18 i 50 km) oraz rywalizację sztafet 4 × 10 km[29]. Medale olimpijskie w sztafetach przyznano po raz pierwszy w historii[3]. Medalistami w biegach narciarskich zostali zawodnicy z trzech państw – Szwecji, Finlandii i Norwegii. Najwięcej razy, pięciokrotnie, na podium stanęli Szwedzi, którzy zdobyli wszystkie medale w biegu na 50 km. Dwóch zawodników zdobyło po dwa medale – Erik Larsson został mistrzem olimpijskim i brązowym medalistą, a Oddbjørn Hagen dwukrotnie wywalczył srebro[30][31][32][33].
BobslejePodczas igrzysk w Garmisch-Partenkirchen, tak samo jak w Lake Placid, rozegrano dwie konkurencje bobslejowe – dwójki i czwórki mężczyzn[34][35]. Na podium olimpijskim stanęli reprezentanci trzech państw – Szwajcarii, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Dwukrotnymi medalistami zostali dwaj bobsleiści szwajcarscy: Joseph Beerli (złoto i srebro) oraz Fritz Feierabend (srebro i brąz)[35][36][37][38].
Hokej na lodzieTurniej olimpijski w hokeju na lodzie podczas igrzysk w Garmisch-Partenkirchen był piątym, podczas którego rozdano medale olimpijskie[39]. Po raz pierwszy w historii mistrzami olimpijscy nie zostali reprezentanci Kanady. Triumf odniosła reprezentacja Wielkiej Brytanii, srebrne medale przypadły Kanadzie, a brązowe Stanom Zjednoczonym[40]. W drużynie brytyjskiej znalazło się kilku graczy kanadyjskich, w wyniku czego Kanada złożyła protest do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, który został jednak odrzucony[28].
Kombinacja norweskaW programie igrzysk olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen znalazł się jeden konkurs indywidualny w kombinacji norweskiej, składający się z biegu na dystansie 18 km i dwóch serii skoków narciarskich[41]. Tak samo jak na trzech poprzednich zimowych igrzyskach olimpijskich, wszystkie medale w dwuboju klasycznym zdobyli reprezentanci Norwegii[42]. Po raz pierwszy medalistą w kombinacji norweskiej nie został Johan Grøttumsbråten, który nie wystartował w igrzyskach[43]. Mistrzem olimpijskim został Oddbjørn Hagen, srebrny medal wywalczył Olaf Hoffsbakken, a brązowy Sverre Brodahl[44].
Łyżwiarstwo figuroweKonkurencje w łyżwiarstwie figurowym podczas igrzysk olimpijskich w 1936 roku pozostały niezmienne względem poprzednich igrzysk. Przeprowadzono rywalizację solistów, solistek i par sportowych[45][46]. Mistrzyni olimpijska w jeździe indywidualnej kobiet, Sonja Henie zdobyła trzeci złoty medal olimpijski z rzędu (poprzednie w Sankt Moritz i Lake Placid)[47]. Została w ten sposób pierwszą kobietą, w dorobku której znalazły się trzy złote medale zimowych igrzysk olimpijskich[25][26][27]. Henie była zarazem drugim sportowcem w historii z trzema złotymi medalami w łyżwiarstwie figurowym, po Gillisie Grafströmie (złote medale w Antwerpii, Chamonix i Sankt Moritz)[48][49][19]. Tytuł mistrza olimpijskiego z Lake Placid obronił również Karl Schäfer[48]. Z kolei Ernst Baier zdobył srebro w konkurencji solistów i złoto w parach sportowych[50]. Został w ten sposób drugim łyżwiarzem figurowym w historii (po Madge Syers-Cave w 1908 roku) i pierwszym mężczyzną, który podczas jednej edycji igrzysk zdobył dwa medale w tej dyscyplinie sportu. Medale Baiera były pierwszymi od 1908 roku zdobytymi dla Niemiec w łyżwiarstwie figurowym[48][49][19].
Łyżwiarstwo szybkieKonkurencje łyżwiarskie nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Lake Placid – przeprowadzono rywalizację mężczyzn na czterech dystansach (500 m, 1500 m, 5000 m i 10 000 m)[51][52]. Trzykrotnym mistrzem i jednokrotnym wicemistrzem olimpijskim został Norweg Ivar Ballangrud. Pod względem liczby złotych medali wywalczonych na jednych igrzyskach wyrównał tym samym rekord Clasa Thunberga z igrzysk w Chamonix[53]. Złotym medalistą został również Charles Mathiesen, dla którego występ w Garmisch-Partenkirchen był debiutem olimpijskim[54]. Multimedalistą igrzysk w Garmisch-Partenkirchen został także Birger Wasenius z dwoma srebrnymi i jednym brązowym medalem[52].
Narciarstwo alpejskieNarciarstwo alpejskie pojawiło się w programie igrzysk olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen po raz pierwszy w historii. Przeprowadzono rywalizację w kombinacji alpejskiej kobiet i mężczyzn. Kombinacja stała się zatem pierwszą narciarską konkurencją, w której przyznawane są medale olimpijskie wśród kobiet[2][55]. Zawody wśród kobiet i mężczyzn zostały zdominowane przez reprezentantów Niemiec, którzy zdobyli oba złote i oba srebrne medale. Pierwszymi mistrzami olimpijskimi zostali Franz Pfnür i Christl Cranz. Brązowe medale wywalczyli reprezentanci Norwegii i Francji[2].
Skoki narciarskieW programie igrzysk znalazł się jeden konkurs skoków narciarskich. Zawody te, przeprowadzone na Große Olympiaschanze, były jednym z najważniejszych wydarzeń igrzysk w Garmisch-Partenkirchen – z trybun obserwowało je ok. 200 tysięcy widzów[28]. Po raz czwarty z rzędu tytuł mistrza olimpijskiego w skokach narciarskich zdobył Norweg. Po raz pierwszy Norwegowie nie wywalczyli srebra – zdobył je Szwed Sven Eriksson[56]. W konkursie zwyciężył Birger Ruud, stając się pierwszym skoczkiem narciarskim w historii, który obronił tytuł mistrza olimpijskiego. Brązowy medal wywalczył kolejny Norweg, Thorleif Schjelderup[28].
MultimedaliściDziewięciu sportowców zdobyło w Garmisch-Partenkirchen więcej niż jeden medal olimpijski, spośród nich pięciu wywalczyło co najmniej jedno złoto. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został norweski panczenista, Ivar Ballangrud, w dorobku którego znalazły się cztery medale – trzy złote i jeden srebrny. Po trzy medale zdobyli Oddbjørn Hagen (złoty i dwa srebrne) i Birger Wasenius (dwa srebrne i brązowy)[1]. Hagen, zdobywając w Garmisch-Partenkirchen medale w biegach narciarskich i kombinacji norweskiej, został czwartym sportowcem w historii, który podczas jednej edycji zimowych igrzysk olimpijskich wywalczył medale w dwóch dyscyplinach sportu. Wcześniej dokonali tego Thorleif Haug w Chamonix (1924) oraz Johan Grøttumsbråten i Jennison Heaton w Sankt Moritz (1928)[24]. Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1936, czyli zawodników, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
Uwagi
Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
