|
Kobiety kochają diamenty
Kobiety kochają diamenty (tytuł oryg. Women Love Diamonds) – amerykański niemy melodramat z 1927 w reżyserii Edmunda Gouldinga, który, wraz z Lorną Moon, Waldemarem Youngiem i Edwinem Justusem Mayerem, był również autorem scenariusza. W rolach głównych wystąpili Pauline Starke, Owen Moore, Lionel Barrymore i Douglas Fairbanks Jr. ObsadaOpracowano na podstawie materiału źródłowego[1]:
ProdukcjaRealizacjaMelodramat Kobiety kochają diamenty wyreżyserował Edmund Goulding[1]. Pierwotnie do roli Mavis Ray była przymierzana Greta Garbo, która wystąpiła w filmie studia Metro-Goldwyn-Mayer Symfonia zmysłów (reż. Clarence Brown), lecz aktorka odrzuciła możliwość udziału w produkcji, co przełożyło się na jej konfliktowe relacje ze studiem[2][3]. W jej miejsce angaż otrzymała Pauline Starke[4]. Kandydatką do głównej roli była również Mae Murray[1]. W ocenie branżowego tygodnika „Variety” „film wyglądał jakby miał ponadprzeciętny budżet”[5]. Premiera kinowa, analizy i recenzjePremiera miała miejsce 12 lutego 1927[1]. Film Kobiety kochają diamenty okazał się finansową klapą, przynosząc wytwórni 30 tys. dolarów strat[6]. Alternatywny tytuł produkcji brzmiał Diamond Handcuffs[1]. Krytyk David Shipman, autor książki Caught in the Act: Sex and Eroticism in the Movies (1985), uważał, że postać Mavis Ray początkowo jawi się jako ktoś, kogo kobiety z poczuciem winy podziwiają, a mężczyźni chcą posiadać, ale później staje się bardziej współczująca po tym, jak doznała moralnego objawienia i została pielęgniarką[4]. Lea Jacobs, historyk i autorka książki The Decline of Sentiment: American Film in the 1920s (2008), pisała, że film nie zajmuje się obyczajami seksualnymi, jak można by się spodziewać, ale raczej siłą uzyskaną z seksualności i bogactwa[7]. W dalszej części dodała, że gdy Ray ma do czynienia z Jerrym, Dorothy i panią Croker-Kelley, jej „ostentacyjny” sposób ubierania się prowadzi do tego, że patrzy się na nią z góry; jednak z postaciami niższej klasy, takimi jak Patrick Michael Regan, jej suknia staje się symbolem władzy[8]. Sam film Jacobs opisywała jako „prawdopodobnie najdziwniejszy eksperyment w dramatyzowaniu gatunku poszukiwaczy złota”[5], przypominający dzieła niemieckiego reżysera Rainera Wernera Fassbindera[7]. „Variety” chwalił aktorstwo, scenografię i zdjęcia, jednak recenzent magazynu uznał, że fabuła jest osłabiona przez „ostrożne obchodzenie się” z tematem[5], a główna gwiazda „nie wzbudza wystarczającej sympatii”[8]. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
