|
Kodeks Mendoza Kodeks Mendoza – znany również pod nazwą Codex Mendocino, średniowieczny dokument opisujący historię pierwszych władców i życie codzienne Azteków. HistoriaKodeks Mendoza został wykonany na początku XVI wieku na zlecenie wicekróla Meksyku Antonia de Mendoza. Powód jego powstania nie jest do końca jasny. Przypuszcza się, że miał być szczególną relacją dla króla Karola V o życiu ludzi na terenach Meksyku. Manuskrypt został wysłany do Hiszpanii, lecz przed wyspą San Domingo (Isla Espnola) statek został przechwycony przez Francuzów a kodeks znalazł się w rękach André Thévet – podróżnika, pisarza i kosmografa króla Francji Henryka II. W 1590 roku kodeks został zakupiony przez angielskiego kapelana Richarda Hakluyt za sumę równoważna 5 funtów angielskich. Tu historia kodeksu urywa się i dopiero w XVII wieku pojawia się on na liście Johna Seldena jako jeden z najcenniejszych dzieł w jego 8000 tysięcznej bibliotece. Obecnie Kodeks Mendoza znajduje się w Bibliotece Oksfordzkiej imienia Sir Thomasa Bodleya. OpisKodeks Mendoza został namalowany przez indiańskiego skrybę a jego komentarz w języku nahuatl wykonał anonimowy (podpisał się jedynie literą J) hiszpański zakonnik. Manuskrypt uważany jest za najbogatsze źródło informacji na temat życia codziennego Azteków, ich kultury, codziennych obyczajów, poglądów etycznych, sztuki i handlu. Obrazy, pełne kolorów i hieroglifów, stanowiły nieocenione źródło poznania symboliki azteckiej. Kodeks posiada trójdzielną kompozycję. Pierwsza część opowiada historię pierwszych królów Tenochtitlánu. Druga część poświęcona jest tematyce handlowej, gospodarczej. W niej można się dowiedzieć np. o ilości danin składanych ostatniemu królowi Azteków – Montezumie Xocoyotzinowii lub o rodzajach haraczy, ich najbardziej cennych formach czy też o cenach niektórych przedmiotów. Trzecia część opowiada między innymi o życiu człowieka od jego narodzin aż po śmierć, opisuje zasady dobrego wychowania dzieci a także o prawach i obowiązkach męża i żony oraz obowiązkach dobrego władcy.  Symbolika w KodeksieW Kodeksie wiele postaci i wydarzenia przedstawione są za pomocą znaków. Poznanie ich znaczenia ideograficznego pozwala na zrozumienie historii zawartej na kartach manuskryptu. Bogowie najczęściej byli przedstawieni tylko za pomocą znaku ręki, królowie lub ważniejsi kacykowie oznaczeni byli za pomocą niebieskiego diademu i najczęściej siedzieli na plecionej macie. Kapłani dla odróżnienia malowani byli z czarną twarzą i włosami splecionymi z tyłu a z ich ucha wypływała kropelka krwi. Mężczyźni zawsze posiadali ciemniejszą skórę. Przy wymienianiu plemion, przy ich hieroglifie, znajdował się znak głowy. Bardzo ważnymi znakami występującymi na większości stronach kodeksu są: poziomy przecinek oznaczający mowę, rysunek nosa oznaczający początek, rysunek zębów w czerwonych dziąsłach oznaczający „blisko”, ślady stopy oznaczający „nad” lub „działanie” i wreszcie piktogram śladów trzech stóp oznaczający „pełno”. Publikacje
Instituto Nacional de Antropología e Historia, Mexico
History of Religions 20(3):199-223 Chicago Galeria
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
.jpg)
