|
Kopalnia Węgla Kamiennego Ludwik
Kopalnia Węgla Kamiennego Ludwik (do 1945 roku niem. Ludwigsglück[1]) – kopalnia węgla kamiennego w Zabrzu-Biskupicach, która działała jako samodzielny zakład od 1873 do 1 kwietnia 1978 roku[2] następnie została zlikwidowana[3]. Historia26 lutego i 9 marca 1852 roku nadano pole górnicze pod przyszłą kopalnię[2]. Właścicielami pola byli m.in. Gustav Heinrich von Ruffer, czy parafia w Biskupicach. Schlesische AG für Bergbau und Zinkhüttenbetrieb odkupiła 92 kuksy od tychże właścicieli w latach 1854–1857[2]. Te z kolei odkupił Albert Borsig (syn Augusta) w 1867 roku[1]. Kopalnia została uruchomiona w 1872 roku[4], była eksploatowana regularnie od 1873 roku. 30 kuksów pozostało w posiadaniu Donnersmarckhütte, przez co pole kopalni zostało podzielone pomiędzy Donnersmarckhütte a Zakłady Borsiga. W 1920 roku właścicielem zakładu została spółka akcyjna Borsigwerk[2]. Kopalnia dysponowała około 1928 roku czterema szybami: wydobywczo-zjazdowym Conrad (początkowo Guido, późniejszy Tadeusz[5]) i wydobywczym Ernst (na cześć Conrada i Ernsta von Borsigów, późniejszy Erazm[5]), wentylacyjno-podsadzkowym Anna i Wetter (wentylacyjnym)[6][7]. Od 1932 roku kopalnia została wydzierżawiona przedsiębiorstwu Borsig-Kokswerke AG[8]. Do 1945 roku kopalnia nosiła nazwę Ludwigsglück (pol. Szczęście Ludwika), następnie Ludwik. Po nacjonalizacji należała do Zabrzańskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego[8] od 1945 roku. 1 kwietnia 1958 została połączona z kopalnią Concordia[5] pod wspólną nazwą Ludwik-Concordia[2], z uwagi na częściowo wyczerpane złoża kopalni Concordia[9]. Po zakończeniu wydobycia i likwidacji kopalni po 1980 roku[8] jej zabudowania zostały odkupione przez Przedsiębiorstwo Górnicze Demex, które podjęło się rewitalizacji części obiektów[10]. WydobycieWydobycie węgla kamiennego wyniosło 162 tony w 1873 roku, 492 108 ton w 1913 roku, 1 928 694 ton w 1938 roku[2]. Załoga około 1928 roku liczyła 3011 pracowników[11]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
