|
Kościół San Maurizio w Wenecji
Kościół San Maurizio – były rzymskokatolicki kościół w Wenecji pod wezwaniem św. Maurycego. Administracyjnie należał do Patriarchatu Wenecji. Do 1810 roku był kościołem parafialnym w parafii pod tym samym wezwaniem, wchodzącej w skład dekanatu San Marco – Castello. Obecnie mieści Muzeum Muzyki. HistoriaPierwotny kościółNajstarsze kroniki podają, że kościół San Maurizio został wzniesiony w 699 roku pod wezwaniem św. Łazarza z inicjatywy rodziny Candian, zwanej później Sanudo[1]. Pierwotnie jego fasada zwrócona była w stronę Rio del Santissimo, a u stóp mostu znajdował się dziedziniec, który do dziś prowadzi do Campo di Santo Stefano. Kampanila stała na rogu między campo a calle[2]. Kościół został odbudowany po pożarze w 1105 roku pod wezwaniem Świętych Maurycego, Łazarza i Adriana. Pod koniec XV wieku kościół miał jeszcze strukturę bazylikową z trzema nawami w wyraźnym stylu bizantyńskim, będącą wynikiem jego odbudowy zrealizowanej w pierwszej połowie XII wieku[2]. Przebudowano go ponownie w 1590 roku obracając go wzdłuż osi podłużnej tak[3], aby jego fasada wychodziła na Campo San Maurizio[2]. W tym samym roku dokonano również jego poświęcenia[3]. Obecny kościółObecny, klasycystyczny kościół powstał w wyniku przebudowy z lat 1795–1806, dokonanej przez Giannantonia Selvę dla patrycjusza Pietra Zaguriego[4]. Selva miał inspirować się modelem kościoła San Geminiano, wyburzonego, by zrobić miejsce dla skrzydła napoleońskiego (Ala Napoleonica) na placu św. Marka[3]. Po śmierci Selvy w 1819 roku prace budowlane dokończył Antonio Diedo[4]. Zmodyfikował on projekt i zaprojektował drzwi i okna boczne[3]. ParafiaOkoliczności erygowania przy kościele parafii są niejasne; wydaje się jednak pewne, że kościół korzystał z praw cura d’anime[b] już po jego odbudowie w 1105 roku. W XVIII wieku uzyskał status kolegiaty[1]. Po upadku Republiki Weneckiej 12 maja 1797 roku, na mocy dekretu napoleońskiego Królestwa Włoch z 5 czerwca 1805 roku (oraz kolejnych dekretów) zainicjowano w Wenecji proces kasat i przekształceń kościołów i klasztorów oraz zmian granic parafii[5]. Na mocy tych dekretów w 1807 roku kapituła przy kolegiacie została zlikwidowana, a w 1810 roku zlikwidowana została również parafia San Maurizio. Jej teren włączono do nowo utworzonej parafii Santo Stefano protomartire. Kościół, początkowo zamknięty dla kultu, został ponownie otwarty w 1817 roku jako kościół filialny tejże parafii, a 4 maja 1818 roku patriarcha Jacop Monico dokonał jego konsekracji[1][c]. ArchitekturaKościółFasada główna wychodzi na Campo San Maurizio. Jest udekorowana prostymi motywami klasycystycznymi[6]. Po obu stronach lunety znajdują się prostokątne reliefy dłuta Bartolomea Ferrariego i Luigiego Zandomeneghiego. Fronton powyżej wypełnia płaskorzeźba przedstawiająca żywot św. Maurycego. Portal jest flankowany kolumnami w porządku jońskim[4]. KampanilaNa planie Jacopa de’ Barbari widoczna jest wieża po pożarze z 1105 roku, stojąca po przeciwnej stronie ulicy, zwieńczona stożkową iglicą i czterema pinaklami. Została ona wyburzona, aby zrobić miejsce dla domu handlarza olejem i mąką, Dionino Bellavite, który od 1564 roku uiszczał opłatę „za wyburzoną kampanilę”. W 1795 roku wybudowano dzwonnicę w stylu romańskim[4]. Wnętrze i wystrójWnętrze jest na planie krzyża greckiego z centralną kopułą, wspartą na czterech filarach. Każde z ramion krzyża ma ślepą kopułę. Projekt wnętrza miał być inspirowany wnętrzem wyburzonego kościoła San Geminiano Sansovina oraz pracami Codussiego. Ołtarze są autorstwa Selvy. Kościół został zdekonsekrowany, a dekoracje wnętrza usunięto. Obecnie wypełnia je 120 instrumentów strunowych z XVIII wieku, które zebrał Artemio Versari[4]. Wyposażenie wnętrza
Museo della Musica
UwagiPrzypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
