|
Kryzys walutowyKryzys walutowy – gwałtowny spadek kursu waluty danego kraju na rynku międzynarodowym[1]. Skutkiem czego jest dewaluacja / deprecjacja waluty. Spadek kursu spowodowany jest masową sprzedażą waluty, a ze względu na skalę zjawiska działania banku centralnego nie są w stanie zahamować tej niekorzystnej tendencji. Ten typ kryzysu zwany jest również kryzysem bilansu płatniczego. Symptomy kryzysu walutowegoWystąpienie kryzysu walutowego objawia się:
Powody wystąpienia symptomów kryzysu walutowego:
Rodzaje kryzysów walutowychKryzysy pierwszej generacji (Model Krugmana)Kryzysy tego rodzaju występowały najczęściej na przełomie lat 70. i 80. XX wieku (kryzysy w Meksyku, Argentynie, Brazylii). Zasadniczą przyczyną pojawiania się tego typu kryzysów była niewłaściwa polityka makroekonomiczna prowadzona przez rządy tych krajów. W krajach tych prowadzono ekspansywną politykę fiskalną. Deficyty budżetowe finansowane były z kredytów od banku centralnego. Prowadziło to do nadmiernego i niekontrolowanego wzrostu inflacji, a następnie problemów z utrzymaniem kursu w określonym przedziale wahań. W tych okolicznościach możliwe było również przeprowadzenie ataku spekulacyjnego z dużym prawdopodobieństwem powodzenia. Podsumowując, podstawową przyczyną powstania kryzysu pierwszej generacji jest czynnik wewnętrzny, np. w postaci niewłaściwej polityki fiskalnej. Kryzysy drugiej generacji (Model Obstfelda)Kryzysy te pojawiały się w latach 1992–1993 w krajach zachodniej Europy (Francja, Wielka Brytania) należących w tym okresie do mechanizmu ERM. Ów system narzucał stosowanie kursu stałego z wąskim przedziałem wahań (± 2,25%). Problemy z utrzymaniem kursu w tak wąskim paśmie, stwarzały sprzyjającą sytuację do przeprowadzenia ataku spekulacyjnego na walutę. Atak ten był bezpośrednim czynnikiem wystąpienia kryzysu walutowego. Kryzysy drugiej generacji są zatem wywoływane, w odróżnieniu od poprzednich, przez czynnik zewnętrzny w postaci ataku spekulacyjnego. Kryzysy trzeciej generacji (model eklektyczny)Kryzysy należące do tej grupy pojawiły się po raz pierwszy w latach 1997–1998 w krajach Azji Południowo-Wschodniej (Malezja, Indonezja, Korea Południowa). Sytuacja makroekonomiczna tych państw była w owym okresie bardzo dobra – występowały nadwyżki budżetowe oraz niska inflacja, toteż pojawienie się kryzysu było dużym zaskoczeniem zarówno dla inwestorów, jak i agencji ratingowych. Kryzysy azjatyckie były skutkiem złego działania elementów mikroekonomicznych i powstały w efekcie nadmiernego zadłużenia się (w tym zagranicą) przez przedsiębiorstwa niefinansowe i banki. Kryzysy te zatem, podobnie, jak kryzysy pierwszej generacji, wywoływane są przez czynnik wewnętrzny. Obrona przed kryzysamiPrawdopodobieństwo wystąpienia kryzysów trzeciej generacji może być skutecznie ograniczane przede wszystkim poprzez stworzenie sprawnego nadzoru bankowego. Obrona przed kryzysami pierwszej i drugiej generacji jest możliwa poprzez prowadzenie odpowiedniej polityki fiskalnej, pieniężnej oraz kursowej. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
