|
Lejkówka zimowa
 Lejkówka zimowa (Clitocybe brumalis (Fr.) – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1]. Systematyka i nazewnictwoPozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clitocybe, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1]. Po raz pierwszy takson ten opisał w 1818 r. Elias Fries, nadając mu nazwę Agaricus brumalis. Obecną nazwę, uznaną przez Index Fungorum, nadał mu Lucien Quélet w 1872 r.[1]
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3] MorfologiaŚrednica 1,5–5 cm. U młodych okazów wypukły z zagłębieniem na środku, u starszych rozpostarty, nadal z zagłębieniem. Higrofaniczny; w stanie wilgotnym prążkowany do 2/3 średnicy. Powierzchnia prawie naga, z delikatnymi włoskami, brązowobeżowa lub oliwkowobrązowa. Brzeg ostry, prosty, czasami nieco pofalowany[4]. Nieco zbiegające na trzon, średnio gęste i średniej grubości, brudnobiałe[5]. Wysokość do 5 cm, grubość do 0,5 cm. Cylindryczny, skórzasty. Powierzchnia gładka, tej samej barwy co kapelusz z filcowatą i woskowatą podstawą[5]. Brudnomięsisty, brązowy. Smak nietypowy, bez zapachu lub z lekkim zapachem mąki[5].
Zarodniki kuliste, bardzo drobne (4 × 2 µm)[5].
Podobna jest lejkówka dwubarwna (Clitocybe metachroa), która czasami także pojawia się na początku zimy[5]. Występowanie i siedliskoLejkówka zimowa występuje w Ameryce Północnej, Europie i Maroku[6]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytoczył 5 stanowisk z uwagą, że częstość występowania i stopień zagrożenia tego gatunku nie są znane[3]. Naziemny grzyb saprotroficzny. Występuje w lasach mieszanych i iglastych, zwłaszcza na piaszczystych glebach pod jodłą i bukiem[3]. Owocniki tworzy jesienią, a często także w zimie, gdy nie ma śniegu[5]. Jest grzybem trującym[5]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||
.JPG)
