|
Leon Zubrzycki (1888–1940)
Leon Ludomir Zubrzycki (ur. 1 marca 1888 w Tarnopolu, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego. ŻyciorysUrodził się 1 marca 1888 w Tarnopolu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Anny[1][2][3]. W 1906 złożył maturę w c. k. Wyższym Gimnazjum w Tarnopolu[4]. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[5]. W latach 1912–1913 odbył służbę wojskową w charakterze jednorocznego ochotnika. Ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy przy 11 Brygadzie Artylerii Polowej w Stanisławowie[5]. Wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[6]. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1914 i przydzielony w rezerwie do Dywizjonu Haubic Polowych Obrony Krajowej Nr 43 we Lwowie[7]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. k. Pułku Haubic Polowych Nr 43[8], przemianowanego na c. k. Pułk Artylerii Polowej Nr 143[9]. Awansował na porucznika rezerwy ze starszeństwem z 16 marca 1915[8], a później nadporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 lutego 1917[10]. W czerwcu 1918 wrócił do Lwowa[5]. Od listopada 1918 walczył na wojnie z Ukraińcami. W szeregach 2 Pułku Strzelców Lwowskich wziął udział w obronie Lwowa[5]. Od 1 maja do 7 czerwca 1919 w Warszawie był słuchaczem II kursu adiutantów, a następnie został powołany na I kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie[11]. 4 grudnia 1919, po ukończeniu kursu, został zaliczony do korpusu oficerów Sztabu Generalnego[12] i przydzielony do Oddziału I Naczelnego Dowództwa WP. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[13]. W styczniu 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa sekcji w Oddziale I ND WP, a w maju tego roku przeniesiony na takie samo stanowisko w Biurze Ścisłej Rady Wojennej[5]. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 6 Dywizjon Artylerii Konnej we Lwowie[14]. 1 listopada 1921 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza I kursu doszkolenia[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 63. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. 16 września 1922, po ukończeniu kursu, minister spraw wojskowych na wniosek dowódcy Wyższej Szkoły Wojennej przyznał mu „pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” i przydzielił do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa Oddziału I Sztabu[16][17]. W październiku 1923 został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr II na stanowisko III referenta[18][19][20][5]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii[21]. W październiku 1926 został przeniesiony do 15 Pułku Artylerii Polowej w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[22]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do kadry oficerów z równoczesnym przydziałem do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[23][24]. W sierpniu 1929 został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Równe na stanowisko komendanta[25]. W styczniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[26], a z dniem 30 czerwca 1930 przeniesiony w stan spoczynku[27]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[28]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Marymonckiej 5a m. 31[1]. Na początku września 1939 został zmobilizowany do Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza[3]. 22 września 1939 we wsi Werba dostał się do sowieckiej niewoli[3]. Początkowo przebywał w Obozie NKWD w Putywlu, a następnie w obozie w Kozielsku[3]. Między 15 a 17 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[3]. Między 16 a 19 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[3]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. 5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[29]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[30]. Ordery i odznaczenia
25 października 1937 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[1]. Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
