|
Leonard Feather
  Leonard Geoffrey Feather (ur. 13 września 1914 w Londynie, zm. 22 września 1994 w Los Angeles)[1] – brytyjsko-amerykański dziennikarz muzyczny, publicysta, prezenter radiowy, producent muzyczny oraz pianista, kompozytor i edukator. Był zwany „dziekanem amerykańskich krytyków jazzowych”[1].
ŻyciorysUrodził się w rodzinie średniozamożnych brytyjskich Żydów. Jego ojciec był właścicielem sklepów z odzieżą oraz prowadził handel nieruchomościami[2]. W dzieciństwie uczył się grać na fortepianie i klarnecie. W późniejszym czasie samodzielnie zapoznawał się z podstawami aranżacji. Nie odebrał żadnego formalnego wykształcenia muzycznego. Rezygnując z pracy w firmie rodzinnej, rozpoczął karierę dziennikarską, publikując artykuły w tygodniku „Melody Maker”[1]. W 1932 przeprowadził dla tego pisma wywiad z występującym w Londynie Louisem Armstrongiem. Rozmowa dała początek ich przyjaźni, trwającej do końca życia trębacza[1]. Znacząco przyczynił się do rozwoju audycji jazzowych w radiofonii Wielkiej Brytanii. Jako pierwszy prezenter przedstawił w BBC trzy poświęcone tej muzyce programy Evergreens of Jazz, wyemitowane w sierpniu i wrześniu 1936[3]. Miał również duży udział w zaproszeniu amerykańskiego saksofonisty Benny’ego Cartera do występów z orkiestrą taneczną rozgłośni BBC[2]. W 1935 wraz z kolegą, pianistą Feliksem Kingem odbył swoją pierwszą wizytę w Stanach Zjednoczonych. W nowojorskim porcie odebrał ich ze statku krytyk jazzowy John Hammond. Jeszcze tego samego dnia wieczorem Leonard był na koncercie Bessie Smith w Apollo Theater, a następnie występie orkiestry Teddy’ego Hilla w Savoy Ballroom[1]. Krótko po wybuchu II wojny światowej zdecydował się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych, w których pozostał do końca życia[4]. W późniejszym czasie przyjął obywatelstwo amerykańskie. W latach 40. pracował w branży muzycznej, zajmując się m.in. promocją artystów. Został agentem prasowym Duke’a Ellingtona[1]. Pracował także jako aranżer i producent płytowy. W połowie tej dekady przedstawił pierwszą edycję corocznego plebiscytu jazzowego magazynu „Esquire” (od 1956 rozpisywał podobne plebiscyty w „Playboyu”, w którym kierował działem jazzowym[5]). Natomiast w 1945 wyprodukował pierwszy album dokumentujący jazzowe dokonania kobiet. Cztery lata później ukazała się jego książka Inside Be-Bop, która wzmocniła pozycję artystyczną i rynkową muzyków bebopowych – Dizzy’ego Gillespiego i saksofonisty Charlie’ego Parkera[6]. Po jej opublikowaniu i wydaniu w 1955 pierwszej edycji The Encyclopedia of Jazz[a], oraz napisaniu licznych artykułów i recenzji stał się ważnym dziennikarzem jazzowym, komentatorem i krytykiem[2]. Na początku lat 60. przeprowadził się z Nowego Jorku do Los Angeles. W gazecie „Los Angeles Times” został głównym krytykiem jazzowym i pozostał nim aż do śmierci. Jego teksty drukowało wiele czasopism w kraju i za granicą. Wymyślił i przez wiele lat publikował kolejno w tygodnikach „Esquire” i „DownBeat” tzw. „blindfold tests”. Odtwarzał testowanemu muzykowi anonimowe utwory, których ten słuchał z zasłoniętymi opaską oczami, a następnie, komentując poszczególne kompozycje, próbował podać ich tytuły i wykonawców. Zajmował się także nauczaniem akademickim. Prowadził poświęcone jazzowi wykłady i zajęcia ze studentami. Współpracował z Uniwersytetem Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), Cal State Northridge (CSUN), Uniwersytetem Kalifornijskim w Riverside (UCR) oraz Loyola Marymount University[2]. Za swoje dokonania został wyróżniony licznymi nagrodami. M.in. w 1964 otrzymał pierwszą Grammy Award za tekst przedstawiony na odwrocie okładki płyty[7]. Nagrodę przyznała The National Academy of Recording Arts and Sciences (NARAS), a nagrany przez Duke’a Ellingtona album nosił tytuł: The Ellington Era[7]. Zmarł w Encino, dzielnicy Los Angeles, wskutek komplikacji wywołanych zapaleniem płuc[2]. Miał 80 lat. Został pochowany na cmentarzu Lakewood w Minneapolis[8]. Małżeństwo i córkaW 1945 po kilkutygodniowej znajomości poślubił wokalistkę big-bandową Jane Leslie Larrabee[4]. Pozostali razem do końca życia. Mieli jedną córkę – Billie Jane Lee Lorraine. Dziewczynka pierwsze imię otrzymała po matce chrzestnej – Billie Holiday[4], drugie po własnej matce, trzecie po koleżance matki z pokoju – Peggy Lee, a czwarte za sprawą piosenki – standardu jazzowego Sweet Lorraine[9]. W późniejszym czasie panna Feather została piosenkarką, kompozytorką i autorką tekstów. TwórczośćKompozytorChoć uważał się za „umiarkowanie zdolnego klarnecistę i pianistę”, ukazało się w wydaniach nutowych ponad dwieście jego kompozycji[2]. Wśród nich były takie tytuły jak How Blue Can You Get (przebój B.B. Kinga), Blues for Yesterday (nagrany przez Armstronga), I Remember Bird (nagrany przez m.in. Cannonballa Adderleya i Olivera Nelsona), Signing Off (nagrany przez m.in. Ellę Fitzgerald i André Previna), Born on a Friday (nagrany przez Cleo Laine), Evil (Man’s) Gal Blues (nagrany przez Dinę Washington) oraz Twelve Tone Blues (nagrany przez Yusefa Lateefa). W 1966 napisał tekst do utworu Whisper Not, który nagrała Ella Fitzgerald na płycie o tym samym tytule[10]. Pisarz i publicysta
Wybrana dyskografia
Nagrody i wyróżnienia
Uwaga
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||
