|
Leszek Zieliński (ur. 1956)
Leszek Stanisław Zieliński (ur. 28 marca 1956 w Krakowie) – polski polityk, działacz opozycyjny w PRL, poseł na Sejm II i IV kadencji, w latach 2004–2005 sekretarz stanu w resortach związanych z polityką społeczną oraz pełnomocnik rządu ds. osób niepełnosprawnych. ŻyciorysUkończył w 1977 Technikum Budowlane w Krakowie[1]. Od 1979 do 1983 pracował w Krakowskich Zakładach Elektronicznych „Unitra-Telpod”. W 1980 wstąpił do „Solidarności”. W stanie wojennym został internowany na kilka dni, następnie skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Na początku lat 90. był dyrektorem Biura Rady Miasta Krakowa. W tym samym czasie kierował wojewódzkimi strukturami Porozumienia Centrum. W 1998 założył przedsiębiorstwo projektowe. Pełnił funkcję posła II kadencji z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform. Był przewodniczącym powstałego na skutek rozpadu BBWR Bloku dla Polski, z listy którego bez powodzenia kandydował do Sejmu w 1997. Ponownie uzyskał mandat poselski na Sejm IV kadencji z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego w okręgu chrzanowskim (w ramach umowy między PSL a BdP). Klub PSL opuścił, gdy partia ta wystąpiła z koalicji rządowej, przechodząc do FKP (następnie działając w kole Stronnictwa Gospodarczego). W rządach Leszka Millera i Marka Belki zajmował stanowisko sekretarza stanu w MGPiPS (od kwietnia 2004 do maja 2004), a następnie tożsame w MPS (od maja 2004 do listopada 2005). Był też w tym czasie pełnomocnikiem rządu do spraw osób niepełnosprawnych. W 2003 założył nowe ugrupowanie pod nazwą „Chrześcijańska Demokracja”. W 2005 nie ubiegał się o reelekcję. Po niezłożeniu sprawozdania finansowego za rok 2009 kierowana przez niego partia została w 2010 wykreślona z ewidencji. OdznaczeniaW 2014 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności[2]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||
