Ludovic Obraniak był przez cztery lata zawodnikiem klubu FC Metz, grającego w Ligue 1 – najwyższej klasie rozgrywkowej we Francji. Pewne miejsce w składzie drużyny znalazł w sezonie 2004/2005, podczas którego rozegrał 30 spotkań ligowych, strzelając w nich 2 bramki. W 2007 przeszedł do Lille OSC za kwotę około 1,2 mln € oraz za Daniela Gygaxa w rozliczeniu[1]. W czasie niespełna pięciu lat występów w Lille, zdobył z zespołem mistrzostwo Francji w sezonie 2010/2011 oraz Puchar Francji w 2011.
11 stycznia 2012 podpisał 3,5-letni kontrakt z innym francuskim klubem Girondins Bordeaux[2]. Zadebiutował 21 stycznia w meczu 1/16 Pucharu Francji przeciwko trzecioligowemu US Créteil, gdzie grał do 83. minuty i zaliczył asystę. Swojego premierowego gola dla Girondins Bordeaux zaliczył 4 lutego 2012 roku w meczu ligowym przeciwko Toulouse FC. 12 lutego 2012 wystąpił w wyjazdowym meczu przeciwko swojemu niedawnemu klubowi Lille OSC, zdobył dwa gole i zaliczył asystę (druga bramka zdobyta w ostatniej minucie meczu była decydująca o zwycięstwie 4:5). Jedyne trofeum z zespołem, Puchar Francji (po raz drugi w swojej karierze), zdobył 31 maja 2013[3].
Ludovic Obraniak podczas meczu Pogoń Szczecin – Werder Brema
31 stycznia 2014 roku został zawodnikiem niemieckiego Werderu Brema, z którym związał się 2,5-letnią umową ważną do 30 czerwca 2016[4]. W nowym klubie otrzymał numer 7 na koszulce meczowej[5]. 15 lutego 2014, w swoim drugim meczu w barwach Werderu, zdobył swojego pierwszego gola dla zespołu, wyrównującego w 88. minucie spotkania z Borussią Mönchengladbach (1:1)[6][7].
Funkcję menedżera Obraniaka pełni Daniel Neuber[8]. 20 stycznia 2015 Obraniak został zawodnikiem tureckiego klubu Çaykur Rizespor na zasadzie wypożyczenia do końca sezonu 2014/2015. 1 lutego 2014 w swoim trzecim meczu w barwach drużyny zdobył pierwszego gola wygrywając w 34. minucie spotkania z Genclerbirligen (2:0).
Latem 2015 został zawodnikiem izraelskiego klubu Maccabi Hajfa. Po roku gry w Izraelu wrócił do Francji i związał się z AJ Auxerre. Po dwóch latach gry zdecydował się na zakończenie kariery.
Kariera reprezentacyjna
Ludovic Obraniak w barwach reprezentacji Polski (2010)
W kwietniu 2002 roku Obraniak został powołany do reprezentacji Francji U-19 na dwumecz z Jugosławią[9]. W kadrze U-21 zagrał jeden raz, w meczu z Hiszpanią, rozegranym 17 kwietnia 2004. Zmienił wówczas Anthony’ego Le Talleca[10]. Od momentu wejścia nowych przepisów FIFA piłkarz był jednak uprawniony do gry w polskiej reprezentacji. Zawodnik wystąpił o polskie obywatelstwo i zadeklarował chęć gry w reprezentacji Polski.
Po uzyskaniu polskiego obywatelstwa w 2009 Obraniak został powołany przez Leo Beenhakkera do reprezentacji na mecz towarzyski z Grecją 12 sierpnia 2009. Zagrał w tym meczu od początku drugiej połowy, zmieniając Euzebiusza Smolarka. W tym spotkaniu strzelił 2 bramki w 47. i 79. minucie[11].
W 2012 został powołany przez selekcjonera kadry Franciszka Smudę na Euro 2012. Podczas turnieju wystąpił we wszystkich trzech meczach grupowych.
16 maja 2013 ogłosił, że rezygnuje z gry w kadrze, dopóki Waldemar Fornalik będzie selekcjonerem kadry narodowej Polski[12]. W październiku 2013 wyjaśniając swoją decyzję stwierdził, iż w kadrze nie był traktowany z należytym szacunkiem[13][14]. 8 grudnia tego samego roku rozmawiał z trenerem Adamem Nawałką o swojej grze w reprezentacji. Nazajutrz w wywiadzie dla telewizji powiedział, że wyjaśnił z trenerem kilka spraw związanych z jego przeszłością i wykazał chęć ponownego grania w drużynie[15]. Odnośnie do jego odmowy gry w kadrze, a następnie deklaracji powrotu do niej zaistniała dyskusja w polskim środowisku piłkarskim; na ten temat wypowiadali się byli reprezentanci, trenerzy, prezes PZPN Zbigniew Boniek, którzy poparli bądź skrytykowali postępowanie Obraniaka[16][17][18][19][20][21].
Dziadek zawodnika, Zygmunt (1933-1986), pochodził z Pobiedzisk niedaleko Poznania[22]. W 1937 z rodziną wyemigrował do Francji (przyjął obywatelstwo francuskie w 1964 roku, lecz nie zrzekł się obywatelstwa polskiego)[23][24]. Przywiózł ze sobą koszulkę reprezentacji Polski, którą rodzina Obraniaków traktowała jak relikwię. Zmarł, gdy Ludovic miał dwa lata.
20 lutego 2008 wystąpił z odpowiednim wnioskiem do konsulatu w Lille[25]. 5 czerwca 2009 uzyskał urzędowe potwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego[26]. 7 czerwca wojewoda mazowiecki wydał decyzję potwierdzającą posiadanie polskiego obywatelstwa przez Ludovica Josepha Obraniaka[27]. Pomocy w jego staraniach udzielał mu polski korespondent prasowy i menedżer piłkarski Tadeusz Fogiel[28][29]. Tak wypowiedział się o tym Ludovic Obraniak:
Chciałem zostać graczem reprezentacji narodowej Polski, nie tylko aby grać, lecz przede wszystkim, aby oddać hołd pamięci mojego dziadka zmarłego w 1986 roku. Przed wielu laty przywiózł on z Polski do Francji koszulkę, którą przechowujemy jako najświętszą relikwię. Marzyłem aby taką samą założyć w przyszłości i moje marzenie się spełniło[30].
5 czerwca 2012 otrzymał tytuł honorowego obywatelstwa Pobiedzisk„w uznaniu wybitnych zasług dla rozsławienia imienia miasta Pobiedziska”[31]. Jego żoną jest pochodząca z Francji Laura Sieger (ich ślub odbył się 1 czerwca w bazylice Saint-Seurin w Bordeaux, był na nim obecny mer miasta Alain Juppé[32][33][34])[35]. Mają dwoje dzieci: córkę (ur. 2011[36]), drugie dziecko urodziło się w listopadzie 2013[37][38]. W styczniu 2014 Ludovic Obraniak przyznał, że czuje się Francuzem, zaś dzięki pochodzeniu i polskiej krwi ma zaszczyt występować w reprezentacji Polski[39].
Jest prawdą, że nie mówię poprawnie po polsku, ale czy ten fakt powinien mnie dyskryminować? Czy jest on ważniejszy niż więzy krwi?[40]
Przypisy
↑Laurent Picard: Lille land Metz man. [w:] Sky Sports [on-line]. skysports.com, 22 lutego 2009. [dostęp 2007-02-22]. (ang.).
.jpg)
